اسلام نهایت كوشش و تلاش خود را به خرج می‌دهد كه در تمام جامعه اسلامی حتی یك فقیر و نیازمند پیدا نشود، اما بدون شك، در هر جامعه‌ای افراد از كارافتاده آبرومند، كودكان یتیم، بیماران و مانند این‌ها وجود دارند كه باید به وسیله بیت المال و نیز افراد متمكّن با نهایت ادب و احترام تأمین شوند.

توجه و اهتمام به امور معیشتی فقرا، محرومان و نیازمندان جامعه جایگاه ویژه‌ای در سیره ائمّه معصوم: دارد. حضرت علی7 حمایت از اقشار محروم و درمانده جامعه را جزو برنامه‌های اصلاحی خویش قرار داده بود، آن حضرت در عهدنامه خویش به مالك اشتر، به وی مأموریت می‌دهد كه هیچ گاه از اقشار محروم جامعه غفلت نورزد و نیازهای آنان را تأمین كند.[1]

آن حضرت علاوه بر فرمان‌هایی كه به كارگزاران خویش در جهت تأمین اجتماعی محرومان جامعه می‌دهد، خود نیز عملا به تأمین این قشر در جامعه اقدام می‌كند. آن حضرت خود را «پدر یتیمان» معرفی می‌نماید و همچون پدر با آنان رفتار می‌كند.[2]

[1]. نهج البلاغه، نامه 53.

[2]. اصول كافی، محمّدبن یعقوب كلینی، ج 1، ص 406.