می‌پرسند: دستور به صبر و تحمل، یك دستور مخدر است، زیرا مثلا اگر ظالمی به انسان ظلم كند و ما صبر كنیم، موجب گستاخی بیشتر ظالم خواهد شد، كمونیست‌ها نیز یكی از اشكالاتشان به اسلام و دین همین بود می‌گفتند: دین انسان را به صبر و تحمل در برابر ظالمان و استثمارگران دعوت كرده، پس دین مانند افیون، مخدر است.
پاسخ این كه: در اینجا مثل موارد متعدد دیگر، تحریف حقایق شده است، واژه صبر كه به معنی عزم و اراده قاطع و استقامت در برابر تلخی‌ها و در برابر ظلم و ستم است، درست به عكس به معنی عجز و تسلیم تحریف شده است، اگر ما به لغت و آیات قرآن و گفتار معصومین7 رجوع كنیم، می‌بینیم كه صبر و استقامت، موجب ظلم‌ستیزی و طاغوت زدایی است، نه موجب امضای ظلم و تثبیت طاغوت است.
بنابراین چنین شبهه‌ای یك نوع غلط اندازی و اشتباه افكنی است. چرا كه اسلام با كمال صراحت دستور می‌دهد:
«فقاتلوا التی تبغی حتی تفی‌ء الی امر الله؛
با طبقه ستمگر نبرد كنید تا تسلیم فرمان خدا شود.»[1]
و علی7 می‌فرماید:
«لن تقدس امّة لا یؤخذ للضعیف فیها من القوی غیـر متعتع؛
هرگز امتی كه حق ضعیفان را از زورمندان با قاطعیت نگیرد، پاك و پاكیزه نمی‌شود.»[2]
و قبلاً ذكر شد كه قرآن نیروی انسان با استقامت را ده برابر نیروی انسانی كه استقامت ندارد می‌داند، با توجه به این امور، به بی‌اساس بودن چنین شبهه‌ای آشكار می‌گردد.
در اینجا بخش کوتاهی از کتاب بسیار ارزشمند مسکّن الفؤاد شهید ثانی که (نسخه اصلی آن در کتابخانه مؤلف موجود است) مورد توجه خوانندگان محترم قرار می‌گیرد.
[1]. سوره حجرات، آیه 9.
[2]. نهج البلاغه، نامه 53.
