دلالت آیه ولایت بر امامت امیرالمؤمنین7، چنان قوی است که جای هیچ گونه تردیدی باقی نمی‌گذارد؛ بنابراین در این مقاله، البته قصد پرداختن به آن را که در منابع زیادی قابل جستجو است.[1] نداریم و تنها به بررسی یکی از موضوعات مطرح شده دربارة آیه می‌پردازیم. شأن نزول معهود آیه کریمه، با اعتبار بالایش.[2] نقش مهمی در یافتن مراد آن دارد و نشان می‌دهد که توصیف به کار رفته در آیه «الّذِین آمنُواْ الّذِین یُقِیمُون الصّلوة و یُؤْتُون الزّکوة و هُمْ راکِعُون»

اولاً:[3] به حضرت علی7 اشاره دارد؛ ثانیاً خاتم بخشی حضرت در رکوع نماز، نقطة اوج شأن نزول و انطباق دهندة آن با وصف یادشده است. در این قسمت آیه، مناقشه ای لغوی از سوی برخی صورت گرفته تا شاید این انطباق مخدوش گردد و البته نشان خواهیم داد که نقشی بر آب است.

[1]. از جمله در فصل‌نامه تخصصی امامت پژوهی، ش 4، مقاله «ولایت امیرالمؤمنین7 در قرآن» نوشته زینلی.

[2]. در مقاله ولایت امیرالمؤمنین7 در قرآن، دو عنوان یکی تواتر روایات و دیگری تواتر راویان، به بررسی موضوع انگشتر بخشی امیرالمؤمنین7 در رکوع پرداخته است.

[3]. صیغه جمع در آیه یعنی آیه درباره جمعی از مؤمنان است که مصداق اصلی آن امیرالمؤمنین7 است و با دلایل دیگر سایر ائمه: را شامل می‌شود.