یكی از زیباترین خصلت‌های معاشرتی «مواسات» است؛ یعنی غم خواری و همدردی و یاری كردن دیگران. «مواسات» از ریشه «اسوه» است؛ یعنی «دیگری را در مال و جان همچون خود دیدن و دانستن، دیگری را بر خود مقدّم قرار دادن، به دوستان و برادران دینی یاری و كمك مالی و جانی رساندن.»[1]

«مواسی» كسی است كه با دیگران همدردی و همراهی دارد و خود را در رنج و غم دیگران شریك می‌داند و با مال و جان، از آن‌ها دفاع می‌كند ومیان خود و دیگران فرقی نمی‌گذارد.[2]

در روایات اسلامی، مواسات بسیار ستوده شده است. رسول گرامی6 در این زمینه می‌فرماید: كسی كه دو لباس دارد یكی را خود بپوشد و دیگری را به برادر دینی خویش بپوشاند.[3]

حضرت علی7 مواسات را موجب افزایش روزی دانسته و نیز بهترین احسان نسبت به برادر دینی را مواسات معرفی کرده است.[4] و امام صادق7 مواسات با برادران دینی را وسیله تقرب به خداوند دانسته است.[5]

گویند: وقتی زمان وفات زید بن اسامه فرا رسید، زید گریه می‌كرد. امام سجاد7، كه بر بالین وی حاضر بود، فرمود: چرا گریه می‌كنی؟ چه چیزی تو را می‌گریاند؟ زید عرض كرد: گریه‌ام برای این است كه پانزده هزار دینار دین دارم و چیزی هم به جا نگذاشته‌‌ام تا آن را ادا نمایند. امام7 فرمود: گریه نكن، من از جانب تو دین تو را ادا می‌كنم و ذمّه تو بری خواهد شد. آن حضرت پس از وفات زید، دیون وی را ادا کرد.[6]

در حدیث دیگری به نقل از ابن اسحاق آمده است؛ كه در مدینه خانواده‌هایی بودند كه مایحتاج زندگی شان بدان‌ها می‌رسید، اما آنان نمی‌دانستند از كجا می‌آید. وقتی علی بن الحسین7 در گذشت، غذاها و مایحتاج آن‌ها قطع شد، تازه فهمیدند كه آورنده غذا و مایحتاج آنان، آن حضرت بوده است.[7]

[1]. پیام‌های عاشورا، جواد محدثی، ص 103.

[2]. همان، ص 104.

[3]. منتخب میزان الحكمه، محمّد محمّدی ری شهری، ص 534.

[4] . غررالحکم، عبدالواحد تمیمی آمدی.

[5] . بحارالانوار، مجلسی، ج 71، ص 395، ح 22.

[6]. الارشاد، شیخ مفید، ج 2، ص 149.

[7]. الارشاد، شیخ مفید، ج 2، ص 149.