ای برترین وجود، وجودت ز ماسوا

ای فاطمه حبیبه و محبوب كبریا

آیینه جمال جمیل محمدی

مرآت تابناك كمالات مصطفی

صدیقه‌ی مطهره، زهرای طاهره

كفو علی، قرینه ی مصداق لافتی

خیر النسا، زكیه‌ی مرضیه، صابره

نفس نبی و همسر و همتای مرتضی

معنای شرم، آیت عصمت، فروغ عشق

كنز عفاف، گوهر جان، نور كبریا

مصداق جود و اصل وجود و ملاك حق

معیار عقل و نور هدی، رحمت خدا

اصل صفا، خلاصه احببت، فیض عام

فلك نعم، محیط كرم، قلزم سخا

بنت الرسول، جوهره العز و الجلال

البره الشفیقه و ذو الفضل والعطا

ای بنده كنیز تو میكال و جبرئیل

ای گوشه كلاه گدای تو عرش سا

مشكوه نور و آن مثل فی الزجاجه ای

یعنی بر آسمان و زمینی تو روشنا

حب نبی بود به تو كالشمس فی الضحی

قدر تو بین خلق چنان بدر فی الدجی

خیاط لا یزال به صبح ازل برید

بر قامت مقام تو تشریف انما

خود كوثری و سوره ی كوثر به شأن توست

یك شمه از صفات تو تنزیل هل اتی

ای فاطمه شفیعه‌ی محشر، عنایتی

كز درگهت ولای تو ماراست مدعا

از مهر تست، خانه‌ی خورشید جان ما

وز حب تست خلوت دل باغ دلگشا

بیگانه خود، ز لطف خدا كرد در دو كون

هر كس نشد به مهر ولای تو آشنا

حبل الله است حب تو و آل اطهرت

ای همدم و انیس دل شاه اولیا

ای یاد تو تداوم ابر بهار اشك

ای نام تو ز عقده ی دلها گره گشا

قرن چهارده، شد، و داغت نشد ز دل

سوگت هماره هست غم افزا و جانگزا

زین غم چگونه اشك نباریم كز ستم

آتش زدند خانه ات ای منتهی الرجا

آید هنوز از در و دیوار بوی خون

ای فاطمه چه دیدی از آن قوم بی حیا

گوئی هنوز دست به پهلو گرفته‌ای

گوئی هنوز فضه ی خود می‌كنی صدا

طی گشت قرنها و رساتر رسد به گوش

از پشت در به ناله صدای خدا خدا

كو مهدیت كه مرقد پاكت نشان دهد

ای خاك آستان تو بر چشم توتیا

غیر از خدا، كه حق مدیحت ادا كند؟

مدحت كجا و «صاعد» و این طبع نارسا[1]