صبر عبارت است از ثبات و اطمینان نفس. و یا چنان که خواجه نصیرالدین طوسی; می‌گوید: صبر، نگهداری نفس از بیتابی نزد مکروه است.[1] بنابراین صابر کسی است که صبر ملکه او باشد. یعنی نفسش در بلایا و مصایب مضطرب نگشته و در حوادث و شداید مقاوم باشد به نحوی که سینه‌اش از آن تنگ نشده و اظهار گله و شکایت پیش خلق ننماید.

[1]. طوسی، خواجه نصیر الدین، اوصاف الاشراف، فرهنگ و ارشاد اسلامی، فصل 5، باب 3، ص 59.