تأمین همه نیازمندی‌ها و دفع حوادث و اتفاقات نابودكننده از خواص از دیگر اقدامات ائمّه هدی: در زمینه توجه به خواص و فرهیختگان جامعه می‌باشد كه مصادیق عملی فراوانی در سیره آنان دارد.

علی بن حسین یمانی، یكی از خواص حضرت مهدی7، می‌گوید: در بغداد بودم كه كاروانی از یمنی‌ها آماده بیرون رفتن شدند. خواستم با آنان بیرون روم، نامه‌ای به امام7 نوشتم و درخواست اذن كردم: جواب رسید كه با آن‌ها مرو، كه در رفتن با آن‌ها برای تو خیری نیست؛ در كوفه بمان. او می‌گوید: من ماندم و كاروان رفت. در بین راه، قبیله «حنظله» بر آن‌ها تاختند و آن‌ها را برانداختند. مجدداً نامه‌ای به امام نوشتم و اجازه خواستم با كشتی بروم، امام اجازه نداد. از كشتی‌هایی كه در آن سال به دریا رفته بودند، پرسیدم، معلوم شد كه هیچ كدام سالم نمانده‌اند.

می‌گوید: به زیارت امام7 در سامرّا رفتم، با كسی سخن نگفتم و خود را معرفی نكردم. پس از انجام زیارت، در مسجد نماز می‌خواندم كه خادمی آمد و گفت: برخیز! گفتم كجا؟ گفت: برویم منزل. گفتم: شاید تو به دنبال دیگری فرستاده شده‌ای. گفت: نه، جز به دنبال تو فرستاده نشده‌ام، تو علی بن حسین فرستاده جعفربن ابراهیم هستی. مرا برد تا اینكه وارد منزل حسین بن احمد شدیم. سپس با او رازی گفت كه من ندانستم، تا آنكه هر چه نیاز داشتم برایم آوردند. سه روز ماندم، آن گاه اجازه خواستم امام7 را زیارت كنم. اجازه دادند و شبانه امام را زیارت كردم.[1]

چنان كه ملاحظه می‌شود، امام7 با استفاده از علم غیب به علی بن حسین یمانی اجازه سفر با كاروان یمنی‌ها و نیز كاروان دریایی نمی‌دهد و بدینوسیله، حوادث و اتفاقات هلاك كننده را از وی دفع می‌نماید، و هنگامی كه وی به زیارت امام در سامرّا می‌رود، همه نیازمندی‌های وی را تأمین می‌كند. این خود، نهایت توجه به خواص را به اثبات می‌رساند.

[1]. اصول کافی، محمّد بن یعقوب كلینی، ج 1، ص 436.