استقامت در عهد وپیمان یكی دیگر از نمونه‌های صبر و استقامت است. خداوند در آیه ای چهار مورد از مواردی كه استقامت در آنها نیكوو پسندیده است، برشمرده و دارندگان این صفت پسندیده را می‌ستاید:

﴿وَالموفُون بعَهدهم اذا عاهَدُوا و الصَّابرینَ فی البَاساءو الضَّـرَّاء و حینَ البَاس اولئكَ الَّذینَ صَدَقُوا وَ اولئكَ هُمُ المُتَقون﴾؛[1]

«و با هر كه عهد بسته به موقع خود وفا كندو در كارزار و سختی‌ها صبور و شكیبا باشد و به وقت رنج و تعب صبر پیشه كندكسانی كه بدین صفت آراسته‌اند آنها به حقیقت راستگویان عالم و آنها پرهیزكارانند». 

از جمله این صفات بر طبق این آیه شریفه استقامت در عهد و پیمان است.

استقامت در عهد و پیمان یا همان وفای به عهد امری است كه همه عقلا و خردمندان آن را تأیید كرده‌اند. پسندیده بودن وفاداری به عهد و پیمان ریشه در فطرت انسانی دارد. این امر، امری سفارش شده در اسلام است آن چنان كه حقیقت دین را با عهد توأم قرار داده است. رسول خدا6 می‌فرماید:

﴿لا دینَ لمَن لا عَهدَ لَه﴾؛ 

«كسی كه به عهد خود وفادار نیست، دین ندارد.»[2]

چرا كه در حقیقت دین پیمان و عهدی است میان پروردگار و بنده و بنده ای كه به عهد خود وفا نكند پیمان خود با خدا را شكسته و اسلام او تنها اسلام ظاهری است.

دوران زندگی 13 ساله پیامبر6 در مكه سرشار از حمایت‌های بی دریغ امام علی7 است و آخرین آن ماجرای لیلهٔ المبیت بود؛ یعنی شبی كه بنا بود پیامبر6 با نقشه یی زیركانه در خانه اش ترور شود و مرد شجاعی لازم بود كه این توطئه را خنثی كند. امام در جای پیامبر6 خوابید و با این كار هم جان آن حضرت را نجات داد و هم مانع لو رفتن نقشه هجرت گردید. و بدین سان یكبار دیگر به عهدی كه در مهمانی خویشان به دعوت پیامبر6 با آن حضرت بسته بود، وفا نمود.[3]

[1]. سوره بقره، آیه 177.

[2]. بحارالانوار، مجلسی، ج 69، ص 198.

[3]. بحارالانوار، مجلسی، ج 19، ص 60.