یكی از اموری كه همواره فقرا و محرومان جامعه را رنج می‌دهد و آرامش روحی و روانی را از آنان سلب می‌كند. نگرانی‌ها و دغدغه‌هایی است كه آنان نسبت به آینده خویش دارند؛ زیرا به دلیل آنكه این طبقه از افراد جامعه درآمد كافی برای تأمین مایحتاج زندگی شان ندارند و با كمك‌های مالی دیگران روزگار خویش را سپری می‌كنند، از اینكه آیا در روزهای آینده این گونه كمك‌ها و انفاقات باز هم در اختیار آنان قرار خواهد گرفت یا نه، نگرانند. با اندیشه كردن در اینكه نكند این كمك‌ها قطع شود، دلهره و اضطراب به سراغ آنان می‌آید و امنیت روانی را از آنان سلب می‌نماید.
بنابراین، وجود نهاد و مرجعی در جامعه كه دغدغه‌های فكری و روانی فقرا و محرومان جامعه را برطرف سازد و امنیت روانی آنان را تأمین نماید، ضرورت می‌یابد.
چنان كه ذكر شد، امام باقر7 علاوه بر تأمین نیازمندی‌های مالی فقرا، امنیت روانی آنان را نیز تأمین می‌نمود. بیان جملاتی همچون «پیش از آنكه مرا ملاقات كنید این‌ها برایتان آماده شده بود» و یا «این‌ها را خرج كن و هرگاه تمام شد مرا باخبر ساز»، به روشنی بر تأمین امنیت روانی فقرا و نیازمندان دلالت دارند. ابراز این قبیل جملات اضطراب و نگرانی نسبت به آینده را از ذهن فقرا دور می‌سازد و به جای آن، آرامش روحی و روانی را جایگزین می‌سازد، به گونه‌ای كه احساس می‌كنند هر گاه در تنگنا و فشار قرار گیرند، ملجأ و پناهگاهی دارند كه به او مراجعه نمایند و در نتیجه، در كمال احساس آرامش روحی و روانی زندگی می‌كنند.
