امام صادق7 می‌فرماید:
ركوع حقیقت اول و سجود حقیقت دوم است، كسی كه منزل اول را با شرایط لازمش طی كرد، صلاحیت برای ورود به منزل دوم را دارد.
آری، عبادت حق چه در باطن چه در ظاهر همانند نردبان است كه با طی پله اول می‌توان به پله دوم رسید و معلوم است كه بدون طی مرحله اول رسیدن به مرحله دوم ممكن نیست.
كسی كه می‌خواهد به نتایج و محصولات عالی عبادت برسد باید ترتیب در منازل را رعایت كند ورنه به هیچ نتیجه و سودی نخواهد رسید.
مثلاً وضو یا غسل یا تیمم، مقدمه برای ورود به عبادت است، كسی كه منزل طهارت را طی كند صلاحیت ورود به منزل عبادت را دارد، ولی كسی كه از طهارت غفلت كرده اگر هزاران ركعت نماز بخواند، یا بدون غسل، هزاران روز وارد روز ماه رمضان شود، یا بدون طهارت وارد طواف گردد، بدون شك به منزل با عظمت نماز و روزه و حج وارد نشده و زحمت بی‌نتیجه و كوشش بی‌ثمر را متحمل شده است.
كسی كه شرایط تكبیرهٔ الاحرام را رعایت نكرده به مملكت سوره حمد نرسیده و آن كه حقایق این سوره را متحقق نگشته، به سوره نرسیده و هر كس هماهنگ با سوره نشد، به ركوع وارد نگشته و آن كه ركوع به حقیقت نكرده گرچه به سجده رود، به سجده نرفته است.
همه مراحل و منازل و مسائل از همین قبیل است، مثلاً كسی كه دنیا را مقدمه آخرت یا مرزعه عالم قیامت قرار نداده، به آثار و نتایج و محصول عالی قیامت، كه رضایت حق و ملاقات با عباد شایسته خدا و بهشت الهی و جنت و كوثر و رضوان است، نمی‌رسد.
آن‌كه دنیا برایش قبله و هدف بوده و در آن غرق شده، به وقت مرگ حالتی جز حالت مادیت ندارد و در برزخ چشمی جز چشم دنیابین برای او نیست و به خاطر نداشتن وسایل مادی در عالم برزخ، در غربت و تنهایی و تاریكی به سر می‌برد و در قیامت به خاطر نداشتن وسایل زندگی مطابق آنجا، جز حسرت و اندوه، و پریشانی و اضطراب، و شقاوت و عذاب جهنم حاصلی نخواهد داشت:
