ائمّه اطهار: ضمن فراخواندن مردم به تأمین زندگی نیازمندان و محرومان، مردم را از غفلت نسبت به این طبقه به شدت برحذر می‌دارند.

حسن بن كثیر می‌گوید: در محضر امام باقر7 از نداری خویش و بی توجهی برادران شكایت كردم، حضرت فرمود: بد برادری است كسی كه در حال غنا و بی‌نیازیت، رعایتت نماید و هنگام فقیری و تنگ دستی ات نسبت به تو بی توجه باشد. آن گاه به غلام خود دستور داد كیسه‌ای را كه در آن هفتصد درهم بود بیاورد و فرمود: این‌ها را خرج كن، وقتی تمام شد مرا باخبر ساز.[1]

ائمّه هدی: همانسان كه مردم را به دستگیری از فقرا و نیازمندان تشویق و ترغیب می‌نمودند و از غفلت ورزیدن نسبت به این طبقه هشدار می‌دادند، خود نیز در عمل، هیچ گاه از فقرا و نیازمندان غفلت نورزیدند و مایحتاج زندگی آنان را تهیه می‌نمودند.

در حدیثی آمده است كه امام سجّاد7، در شب ظلمانی از خانه خارج می‌شد و انبانی را كه در آن كیسه‌های درهم و دینار بود بر دوش خویش حمل می‌كرد و بر در خانه فقرا می‌آورد و به آنان می‌بخشید. زمانی كه آن حضرت به شهادت رسید و آن عطاها به مردم نرسید، تازه متوجه شدند كه آورنده آن عطایا امام سجاد7 بوده است.[2]

[1]. الارشاد، شیخ مفید، ج 2، ص 166.

[2]. اصول کافی، محمّدبن یعقوب كلینی، ج 1، ص 389.