برخی گفته‌اند استعمال لفظ جمع و اراده مفرد مَجاز بوده و خلاف اصل است.

فخر رازی می‌گوید:

هر چند حمل لفظ جمع بر واحد، برای تعظیم روا است؛ ولی مجاز است و نیاز به دلیل دارد.

آلوسی نیز می‌گوید:

لفظ جمع برای عموم است... و فریقین بر این که باید عموم لفظ را پیروی کرد نه خصوص سبب را، اتفاق نظر دارند. و حمل عام بر خاص خلاف اصل است و در غیر ضرورت به کار نمی‌رود... .

پاسخ این است که:

اوّلاً: در جایی به كار برده شدن جمع در معنای مفرد استعمال مجازی است كه استعمال لفظ جمع در مفهوم واحد باشد؛ ولی در موردی که لفظ جمع در معنای خودش به کار می‌‌رود؛ ولی در خارج فقط بر یک مصداق تطبیق می‌شود، این استعمال مجازی نخواهد بود.

به تعبیر دیگر: میان مصداق خارجی مفهوم لفظ با معنای آن تفاوت است و حقیقت و مجاز در محور استعمال لفظ در مفهوم و معنا است، نه در تطبیق با مصداق خارج. و مورد بحث ما از نوع دوم است و قرآن کریم در موارد متعدّدی - برای تشویق یا تنبیه ـ آن را به کار برده است.

ثانیاً: نادیده گرفتن شأن نزول آیات و توجه نمودن به ظاهر لفظ؛ همان گونه كه آلوسی در روح المعانی مطرح کرده، از دو حال خارج نیست:

1. یا باید به هیچ شأن نزولی از آیات توجه و ترتیب اثر داده نشود، این بر خلاف قواعد تفسیر بوده و با مبنای فرقین سازگاری ندارد.

2. یا در این مورد از سبب و شأن نزول دست بر داریم كه ترجیح بدون مرجح است.