عاشق چو رو به کعبه صدق و صفا کند

احرام خود ز کسوت صبر و رضا کند

در پیش راه بادیه گیرد غریب وار

ترک عشیره و بلد و اقربا کند

مگریزد از شداید و رنج مسافرت‏

در طی ره تحمل خار جفا کند

بگشاید آن زمان دو لب از بهر تلبیه‏

گوش سپهر کر ز صلای بلی کند

از صدق چون قدم بنهد در منای عشق‏

اول به پای دوست سر و جان فدا کند

آنجا که موقف عرفات محبت است‏

بر جای سنگریزه سر از کف رها کند

از بهر استلام حجر چون کند نزول‏

تن را نشان ناوک سنگ و عصا کند

برگرد خیمه‏گاه بگردد پی وداع‏

با چشم اشکبار طواف النسا کند

از پرده خیام شتابان به قتلگاه‏

رو آورد به هروله قصد صفا کند

از رکن تا مقام شهادت به پای شوق‏

طی طریق از سر مهر و وفا کند

پس در کنار زمزم اخلاص تشنه‏لب‏

بنشیند و به زمزمه یاد خدا کند

آنگاه دست و روی بشوید ز خون خویش‏

برخیزد و نماز شهادت ادا کند

قربان عاشقی که حدیث مصیبتش‏

کاخ وجود را همه ماتم‏سرا کند

گسترده شد بساط عزایش به روزگار

تا عیش روزگار بدل بر عزا کند

بی‏اختیار خون چکد از دیده جلی‏

هر دم که یاد واقعه کربلا کند[1]