بی‌شک هادی کل موجودات خداوند است و اگر موجودات دیگر نقش هدایت را دارند از لطف و عنایتی است که خداوند متعال به آنها کرده است. در آیات قرآن کریم؛ گاهی هدایت به خدای سبحان نسبت داده شده و گاهی هم به غیر خداوند؛ اسناد هدایت به خدا، اسناد آن به هادی اصیل و بالذات است امّا اسنادش به دیگران اسناد به شئون هدایتی آن هادی بالذات و اصیل است.

از جمله آیاتی که هدایت را به خداوند نسبت داده و او را مبدأ و منشأ هدایت داشته‌اند آیه زیر می‌باشد:

«امّا (برای تو) همین بس که پروردگارت هادی و یار تو باشد.»[1]

بر پایة این آیه نه تنها هدایت به دست خداست بلکه هدایت او کافی و بس است و هیچ نیازی به هدایت دیگران نیست.