در تحصیل هر یک از شروط نماز و افعال و ارکان آن، اسرار و اشاراتی است که مؤمن نباید از آنها غافل گردد.

یکی از آنها اذن است:

چون بانگ مؤذن بشنوی، ترس از عذاب قیامت را در دل حاضر کن، و با باطن و ظاهر برای اجابت و شتافتن آماده شو، که شتابندگان این ندا را در روز «عرض اکبر» به لطف خواهند خواند، پس این ندا را بر دل خود عرضه کن، اگر دل را از شادی و سرور پُر یابی، و آن را از رغبت و شتاب به سوی آن آکنده بینی، بدان که روز قیامت ندای بشارت و رستگاری به تو خواهد رسید، و از این رو سرور پیامبران6 فرمود: «ای بلال ما را راحت ساز!» یعنی ما را به ندای نماز از رنج [دنیا] برهان، زیرا روشنی چشم او در نماز بود.

و هر یک از فرازها و کلمات اذان را ملاحظه کن که آغاز و پایان آن نام خداست، و این اشاره به آن است که خدا جلّ‌جلاله اول و آخر و ظاهر و باطن است، و هنگام شنیدن تکبیر دل خود را آماده تعظیم او ساز، و دنیا و مافیها را کوچک شمار تا در تکبیر خود راست گفتار باشی.

و چون لا اله الا الله را بشنوی هر معبودی غیر از خدا را از خاطر خود بزدای و نابود انگار. و چون نام پیغمبر اکرم6 شنوی به ادب باش و با اخلاص به رسالت او شهادت ده و بر او و آل او صلوات فرست.

و هنگام گفتن «حَيَّ عَلَی الصَّلَاةِ» و «حَيَّ عَلَی الْفَلَاحِ» و «حَيَّ عَلَی خَيْرِ الْعَمَلِ» نفس خود را بر انگیز و در دل خود به یاد آر که نماز باعث رستگاری و بهترین اعمال است.

و سپس به تکبیر و تعظیم خدا باز گرد و همچنان‌که با آن آغاز کردی با آن به پایان بر. و خدا را مبدا و معاد خود دادن و پایداری و قوام خویش را به او و اعتماد خود را بر قوه و قدرت او شناس، که هیچ قوه و قدرتی نیست مگر به واسطه خداوند والای بزرگ.