از آن‌جا که رابطه میان خالق و مخلوق جز از طریق واسطه‌ای که شأنیت اتصال و ارتباط با هر دو طرف را دارد میسّر نیست و انسان عادی در مقامی نیست که بتواند به طور مستقیم و بی‌واسطه از منبع لایزال فیض الهی بهره‌مند شود، لذا انبیاء به عنوان انواری که واسطه میان خالق و مخلوق قرار می‌گیرند معرفی شده و خداوند بعد از ذات مقدّس خویش که مبدأ همة آثار و امثال است، انبیاء را به عنوان هدایت‌کنندگان بشر معرفی نموده و اقتدای به آنها را بر همگان واجب گردانیده است چنانکه در آیه زیر فرموده است:[1]

«آنها کسانی هستند که خداوند هدایتشان کرده پس به هدایت آنان اقتدا کن...».[2]

در میان پیامبران، پیامبر اسلام و خاتم النبیین حضرت محمد6 از جایگاه ویژه‌ای برخوردار می‌باشند. رسول اکرم6 هم خود رهرو صراط مستقیم است و هم نشان‌دهندة آن به طوری که خود راه را می‌پیماید و دیگران را نیز همراه خویش می‌برد.[3]

«که تو قطعاً از رسولان (خدا) هستی، بر راهی راست (قرار داری) ».[4]