روش دیگر در تربیت انسان‌ها «تلقین» است. باید به مردم تلقین نمود که اگر مؤمن باشند برترند:

﴿أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ﴾[1] تلقین گاهی با لفظ است و گاهی با عمل. گاهی با تکرار لفظ چیزی به انسان تلقین می‏شود مثل ذکرهای «لا اله الاّ اللَّـه» و «صلوات» که به تکرار کردن آنها زیاد سفارش شده است و گاهی با تکرار عمل چنانکه در روایت می‏خوانیم: «اگر بردبار نیستی خود را به بردباری وادار کن.»[2]

حضرت صادق می‏فرماید: «هر کس کفنش در خانه‏اش باشد او را از غافلان ننویسند و هر گاه به آن کفن نگاه کند ثواب می‏برد». همین دیدن کفن، تلقین حقانیت مرگ است. فلسفه روضه‏خوانی، تلقین شهامت و شهادت است. رجزخوانی در جبهه و تکبیر گفتن هنگام هجوم به دشمن، تلقین پیروزی است. در حدیث می‏خوانیم که اگر یعقوب به فرزندانش نمی‏گفت: «من می‏ترسم که یوسف را گرگ بخورد»، فرزندان نمی‏گفتند: «یوسف را گرگ خورد.»[3]