هر که ماه رمضان را خالص برای خدا و تقرب به او روزه بدارد، و باطن خود را از اخلاق نکوهیده پاک سازد، و ظاهر خود را از معاصی و گناهان نگاهدارد، و از حرام اجتناب نماید، و به جز حلال نخورد، و در خوردن زیاده روی نکند، و بر نمازهای نافله و ادعیه و دیگر آدابی که در این ماه سنت شده مواظبت نماید، به مقتضای اخبار متواتر لایق و در خور مغفرت و رهائی از عذاب آخرت می‌‌گردد.

پس اگر از عوام باشد، صفای نفسی پیدا می‌‌کند که دعایش بر آورده و روا می‌‌شود، و اگر از اهل علم و معرفت باشد، امید است که شیطان بر گرد دل او نگردد، و برخی از اسرار ملکوت برای او کشف شود، به خصوص در شب قدر، که در آن شب اسرار منکشف می‌‌گردد، و انوار قدسی بر دل‌های پاک می‌‌تابد، و ملاک عمده در رسیدن به این موهبت کم خوردن است تا جائی که درد گرسنگی را احساس کند، زیرا هر که بین قلب و سینه خود توبره‌ای از طعام قرار دهد، از عوالم انوار، محجوب و ممنوع است، و محال است که چیزی از اسرار برای او آشکار گردد.