هر گاه به جایگاه نماز خود فرا آمدی، به خاطر آر که در پیشگاه پادشاه پادشاهان ایستاده‌ای و می‌‌خواهی با او سخن گوئی و تضرع نمائی و رضای او به دست آری و نظر رحمت او را کسب کنی. پس مکان شایسته‌ای مانند مسجدهای شریف و مشهدهای مطهر، در صورت امکان، اختیار کن. زیرا که خدای تعالی این جایگاه‌ها را محل اجابت و موضع نزول رحمت و فیوضات خود قرار داده است، همچون محضر پادشاهان که آن را وسیله نیل مقاصد و مطالب قرار می‌‌دهند. پس با آرامش و وقار داخل شو و مراقب باش که در حال فروتنی و خشوع باشی.

امام صادق7 فرمود: «هر گاه به در مسجد رسیدی بدان که در خانه پادشاه عظیم الشانی را قصد کرده‌ای که جز پاکان نباید بر فرش و بساط او پا گذارند، و برای نشستن جز صدیقان رخصت ندارند، پس ترسان باش که اگر غافل باشی از خطر عظیم ایمن نیستی، و بدان که خداوند بر هر چه از عدل و فضل درباره تو بخواهد رفتار کند قادر و تواناست. پس اگر خدا با تو مهربانی کند و بر تو ترحم و تفضل نماید اندک طاعت تو را قبول فرماید، و به آن طاعت کم ثواب بسیار بخشد، و اگر از تو صدق و اخلاص فراخور استحقاق خود خواهد و از روی عدل با تو رفتار کند، در حجاب باشی و طاعت تو هر چند بسیار باشد مردود خواهد بود.

و او هر چه خواهد همان کند و به عجز و تقصیر و شکستگی و فقر خود در پیشگاه او اعتراف نما، که تو برای عبادت او و انس به او رو به او آورده‌ای و اسرار خود را بر او عرضه کن، و بدان که نهان و آشکار هیچ کس بر او پوشیده نیست. و بر در خانه او مانند نیازمندترین بندگان او باش. و دل خود را از هر شاغلی که تو را از پروردگارت محجوب سازد خالی کن، که او قبول نمی‌‌کند مگر عملی را که پاکیزه و خالص باشد. و بنگر که نام تو از کدام دفتر بیرون خواهد آمد، پس اگر شیرینی مناجات او را چشیدی و از گفتگو با او لذتی یافتی، و از جام رحمت و کرامت او به واسطه حسن اقبال او بر تو و قبول و اجابت دعای تو جرعه‌ای نوشیدی، شایستگی خدمت او داری، به درون مسجد رو که تو را اذن و امان است، و گرنه بر در همان مسجد بایست مانند کسی که چاره کار نداند و امید و آرزویش بر باد رفته و عمرش به سر آمده.

پس اگر خدای عزّ و جلّ از دل تو خواهد دانست که به راستی به او پناه برده‌ای نظر رافت و عطوفت به تو خواهد کرد، و به آنچه دوست داری و راضی هستی توفیق خواهد داد، که او کریم است و کرامت را برای بندگان بیچاره‌ای دوست دارد که به او پناه برده و بر آستان او ایستاده و خشنودی او را خواستارند. خدای تعالی می‌‌فرماید:

﴿أَمَّنْ يُجيبُ الْـمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ﴾.[1]

«یا آن که درمانده را هنگامی که او را بخواند پاسخ گوید، و رنج و بدی را از او باز دارد؟».[2]