برخی تصور می‌کنند اصل ارزش، از آنِ عمل است. این همان گرایش پراگماتیسمی است که در قرن اخیر در میان فیلسوفان غربی رایج شده است و معتقدند حقانیت هر چیز از مفید بودن آن در مقام عمل مشخص می‌شود.
ویلیام جیمز، یکی از روان‌شناسان معروف آمریکایی می‌گوید: یکی از بهترین راه‌ها برای معالجه امراض روانی، عبادت است؛ ولی دلیلش این است که چون عبادت انسان‌های روان‌پریش را معالجه می‌کند. این گرایشی پراگماتیستی است که حقانیت هر چیزی را از عمل اثبات می‌کند و به این‌که آن چیز خود حق است یا باطل، توجهی ندارد. پراگماتیست‌ها می‌گویند: فرض کنیم که چیزی دروغ باشد اما اگر در مقام عمل مفید باشد ارزش حقیقی دارد.
این گرایش کم و بیش در اکثر مردم وجود دارد. شاید بتوان گفت: در بعضی از اشخاص معروف کشور ما این گرایش خیلی به قوت به چشم می‌خورد و مردم را نیز به این گرایش تشویق می‌کنند. آنها درست یا غلط بودن مبانی یک اعتقاد و یک نظریه برایشان اهمیت ندارد؛ بلکه فقط پیشرفت در زندگی مادی مورد توجه آن‌هاست. تمایل به این گرایش، مقداری طبیعی است. ما فرزند طبیعتیم و چیزهایی که شناخته‌ایم ابتدا همین امور طبیعی بوده است. درک ماورای طبیعت و دل‌بستن به اموری که قابل ادراک حسی نیست، چیزی فراتر از افق مادی‌گرایی است؛ در حالی‌که مادی‌گرایی مقتضای طبیعت مادی ماست.
این مشکل در اقوام انبیای سلف هم وجود داشته است. واقعاً داستان بنی‌اسرائیل بسیار جای عبرت گرفتن دارد. وقتی بنی‌اسرائیل به همراه حضرت موسی7 از مصر مهاجرت کردند در بین راه به مردم بت‌پرستی برخورد کردند که در منطقه‌ای سرسبز و خوش آب و هوا مشغول پرستش بت‌ها بودند و برای خود بت‌های زیبایی ساخته بودند و در خلال مراسم پرستش به پایکوبی، اختلاط و خوش‌گذرانی مشغول می‌شدند. بنی‌اسرائیل با دیدن این منطقه خوش آب و هوا، بت‌های رنگارنگ و مراسم جاذبه‌دار، پیش موسی آمدند و گفتند: موسی! برای ما هم چنین خدایی درست کن».[1]
گرایش به طبیعت و محسوسات، گرایشی عادی است و انبیاء باید با زحمت، مردم را متوجه ماورای طبیعت کنند و به آنها بفهمانند که خدا جسم نیست. طبعاً با وجود چنین روحیه‌ای، مسائل معنوی و ماورایی جای خود را به راحتی باز نمی‌کنند. اگر به چنین کسانی گفته شود: خدا به شما پاداش خیر می‌دهد، گمان می‌کنند معنای این سخن این است که باران بیشتری می‌بارد و محصولاتشان بیشتر می‌شود. اینان عالم دیگر و بهشت خدا را جدی نمی‌گیرند.[2] این برای او ارزشش بیشتر است یا اگر انواع میوه‌ها و غذاها و یک حساب بانکی سنگینی را در اختیار او قرار دهند؟ کسانی که حاضر باشند همه این سختی‌ها را داوطلبانه تحمل کنند و فقط طالب رضای خدا باشند، بسیار نادرند.
[1] . «يا مُوسَى اجْعَلْ لَنا إِلهاً كَما لَهُمْ آلِهَةٌ» سوره زمر، آیه 20.
[2] . ﴿لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِها غُرَفٌ مَبْنِيَّةٌ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهار﴾.
