یکی از روش‏هایی که کافران و دشمنان خدا در طول تاریخ برای بی‏اثر کردن تبلیغات پیامبران از آن استفاده کرده‏اند، ایجاد شک و تردید در دل پیروانِ ادیان الهی بوده است. و همیشه سعی داشته‏اند با این وسیله مردم را از اعتقاداتشان جدا کنند و با تضعیف روحیه آنان قدرت و توانشان را بگیرند. این روش که امروزه نیز یکی از مهم‌ترین ابزارهای تبلیغ جهان‌خواران و مستکبران است همان جنگ سرد نام دارد.  

کافران زمانی سخنان قرآن را خواب و خیالی بی‏اساس می‏دانند و رسولش را شاعر می‏شمرند:

«این مردم غافل و نادان گفتند که سخنان قرآن خواب و خیالی بی‏اساس است. محمّد که با این قرآن ادعای پیامبری می‏کند شاعری است که این کلمات را خود بافته است و گرنه باید همچون پیامبران گذشته آیت و معجزه‏ای برایمان بیاورد.»[1]

بعد از اینکه با این سخنان کلام خدا را خدشه‏دار کردند و از اهمیت آن کاستند، دیگر حمله به آن و دور کردن مردم از آن آسان می‏شود به همین دلیل با کمال بی‏شرمی از پیروان قرآن می‏خواهند که به آن گوش ندهند و سخنان لغو و باطل را در آن داخل کنند؛

«و کسانی که کافر شدند گفتند به این قرآن گوش مدهید و سخن لغو در آن اندازید شاید شما پیروز شوید.»[2]

قرآن شدیدترین حمله را متوجه کسانی می‏کند که این جریان را رهبری کرده و مردم را به شک و تردید می‏اندازند:

«آن کافر فکر کرد و اندیشه بدی کرد. مرگ بر او، اندیشه بدی کرد. باز هم مرگ بر او، چه فکر خطایی کرد باز اندیشه کرد و روترش کرد و چهره درهم کشید سپس روی گرداند و تکبر کرد و گفت این قرآن به جز سحر نیست. این آیات گفتار بشری بیش نیست.»[3]

روش دیگری که کافران برای تضعیف روحیه به کار می‏برند زیر سؤال بردن و بی‏ارزش کردن فرستاده خداست. به طور مثال سعی می‏کنند رسول خدا6 را وابسته به غیر بدانند و می‏گویند که دیگران در آوردن این سخنان به او کمک کرده‏اند:

«و کافران گفتند که این قرآن سخن دروغی است که (محمّد) خودش بافته است و دیگران به او کمک کرده‏اند.»[4]

این انسان‌های پلید سعی می‏کنند دیگران را از رسول خدا6 ارزشمندتر جلوه دهند و مطرح می‏کنند که اگر این راه حق است، چرا قرآن به افراد دیگری که از نظر ثروت، نفوذ و... بهتر از رسول خدا6 هستند نازل نشده است و یا چرا بر انسانی همانند خودمان فرستاده شده است.

کافران همیشه سعی داشته‏اند به دیگران بفهمانند که فرستاده خدا باید رئیس قبیله، شخصی پولدار و ثروتمند یا سلطان یک منطقه باشد و یک انسان فقیر و بدون مقامِ دنیایی نمی‏تواند فرستاده خدا باشد. به همین دلیل است که فرعون برای به تردید انداختن پیروان موسی و تضعیف روحیه آنها می‏گوید:

«فرعون گفت: ای مردم آیا من صاحب کشور مصر نیستم؟ و آیا این جوی‏ها از زیر قصر من جاری نیست؟ نمی‏بینید؟ آیا من بهترم یا چنین مرد فقیر و خواری که هیچ منطق و بیان روشنی ندارد؟»[5]و[6]

حال که دشمنان خدا از این شیوه استفاده می‏کنند مبلّغ نیز باید از آن استفاده کرده و به دشمن بفهماند که بتِ مورد پرستش او ضعیف است و توانش در مقابل توان خدای متعال هیچ است و حتی مگسی را نمی‏تواند بیافریند:

«ای کافران آن بت‏های بی‌جان که در برابر خدا (معبود خود) می‏خوانید هرگز بر خلقت مگسی قدرت ندارند، هر چند همه با هم یکی شوند.»[7]

و اگر غیر از این است باید نیازهای پیروانشان را برآورده سازند؛ «غیر از خدا هر آنکس که شما (مشرکان و یهود و نصاری) به خدایی می‏خوانید در حقیقت همه مثل شما (بندگانی فانی و فقیر و محتاج) هستند. اگر در دعوی خود راستگویید از آنها بخواهید تا مشکلات ونیازهای شما را بر آورده سازند.»[8]

این خدایان پوشالی از ساده‏ترین کارها عاجزند:

«آیا این بتان پاهایی دارند که با آن راه بروند؟ یا دست‏هایی دارند که با آن چیزی را بگیرند (و کاری انجام دهند) یا چشمانی دارند که با آن ببینند؟ یا گوش‏هایی که با آن بشنوند؟»[9]

حضرت ابراهیم7 بعد از شکستن بت‏ها به کافران گفت:

«این کار را بزرگ آنها کرده است. اگر این بتان سخن می‏گویند از آنان سؤال کنید.»[10]

مبلّغ باید با افشاگری توطئه‏های دشمن، سد راه او شود و پیروان او را متزلزل سازد همانگونه که قرآن کریم افشاگری می‏کند و می‏فرماید:

«گروهی از اهل کتاب آرزو دارند که شما را گمراه کنند و جز آنکه خود را گمراه مکنند به آرزویی نخواهند رسید و این را نمی‏فهمند.»[11]