و در بخش دوم از خطبه 183، امیرالمؤمنین7 می‌فرماید:

قرآن امر کننده و بازدارنده است، خاموش است و گویا، و حجت خداست
بر خلق.

خداوند پیمان عمل به آن را از بندگانش گرفته و آنان را در گروه دستورات قرآن قرار داده است. نور خدا را (در میان بندگان به وسیله آن) کامل ساخت و دین و آیینش را با آن به حدّ کمال رساند. پیامبرش6 را در حالی از این جهان برد که احکام هدایتگر قرآن را به خلق، رسانده بود.

حال که چنین است خدا را آن گونه بزرگ بشمارید و توصیف کنید که خود (در قرآن) بیان کرده، خداوند چیزی از دینش را بر شما پنهان ننموده و هیچ مطلبی را که سبب رضا یا ناخشنودی باشد وانگذاشته است جز اینکه (در قرآن) نشانه‌ای آشکار و آیه‌ای محکم و روشن برای آن قرار داده که از آن باز می‌دارد یا به سوی آن دعوت می‌کند. (بازداشتن از معاصی و دعوت به سوی اطاعت) رضا و خشم او در گذشته و حال یکسان است. (و این احکام مخصوص به گروه خاصّی نیست) بدانید خداوند هیچ گاه به سبب کاری که بر پیشینیان خشم گرفته خشنود نمی‌شود و هرگز بر شما به سبب چیزی که از پیشینیان راضی شده است، خشمگین نمی‌گردد.

(آری) شما در راه روشنی گام بر می‌دارید (که همه انبیا به آن دعوت کرده‌اند) و همان سخنی را می‌گویید که بزرگان پیش از شما گفته‌اند. خداوند نیاز دنیای شما را برطرف ساخته و شما را به شکر نعمت‌هایش ترغیب کرده (تا نعمتش را بر شما افزون کند) و ذکر و یادش را با زبان بر شما واجب ساخته است (تا دل‌هایتان همواره بیدار باشد).