اثر دیگر ایمان، سلامت جسم و جان است. علی7 درباره‌‌ی تقوا می‌‌فرماید:

«دوای بیماری روحی و شفای امراض جسمانی شماست.»[1]

البته معلوم است که ایمان، قرص و کپسول نیست. اثرش در سلامت جسم و جان وقتی فهمیده می‌‌شود که انسان بداند که آدم باایمان، روحی مطمئن‌تر و اعصابی آرام‌تر و قلبی سالم‌تر دارد؛ دائماً در فکر نیست کدام مال را ببرد و کدام را بخورد، اگر دیگران به نوایی رسیدند از حسادت آتش نمی‌‌گیرد و حرص و بخل و طمع آتش به جانش نمی‌‌افکند، ناراحتی‌های عصبی او را به زخم معده و زخم روده مبتلا نمی‌‌سازد، افراط در شهوت او را ضعیف و ناتوان نمی‌‌کند، عمرش طولانی‌‌تر می‌‌شود.

سلامت تن و سلامت روح بستگی زیادی به ایمان دارد. موضوع افزایش بیماران روانی که بیمارستان‌ها را پر کرده‌اند و دائماً رو به افزایش است، یکی از مسائل اجتماعی روز به شمار می‌‌رود. آمار نشان می‌‌دهد که این بیماری‌ها همه یا بیشتر آنها در میان طبقه‌ای است که از موهبت ایمان به خدا و اعتقاد خالص به مبدأ متعال بی‌بهره‌اند. منشأ این بیماری‌های روانی احساس محرومیت‌ها و مغبونیت‌های اجتماعی است.

ایمان حکم داروی پیشگیری را دارد. البته مقصود این نیست که لازمه‌‌ی ایمان این است که باید به همه‌‌ی محرومیت‌ها تن داد و تسلیم شد؛ مقصود این است که با وجود ایمان، محرومیت‌ها انسان را از پا در نمی‌‌آورد، تعادل او را محفوظ نگه می‌‌دارد.