امام صادق7 می‌فرمايد: پدرم به جابر بن عبد اللَّه انصاری فرمود: من با تو کاری دارم، چه وقت برايت آسان‏تر است که تو را تنها ببينم و از تو سؤال کنم؟ جابر گفت: هر وقت شما بخواهی، پس روزی با او در خلوت نشستند و به او فرمودند: درباره لوحی که آن را در دست مادرم فاطمه3 دختر رسول خدا6 ديده‏ای و آنچه مادرم به تو فرمود که در آن لوح نوشته بود، به من خبر ده. جابر گفت: خدا را گواه می‌‌گيرم که من در زمان حيات رسول خدا6 خدمت مادرت فاطمه3 رفتم و او را به ولادت حسين7 تبريک گفتم، در دستش لوح سبزی ديدم که گمان کردم از زمرد است و مکتوبی سفيد در آن ديدم که چون رنگ خورشيد (درخشان) بود.

به ایشان عرض کردم: دختر پيغمبر! پدر و مادرم قربانت، اين لوح چيست؟ فرمودند: لوحی است که خدا آن را به رسولش6 اهدا فرموده، اسم پدرم و اسم شوهرم و اسم دو پسرم و اسم اوصياء از فرزندانم در آن نوشته است و پدرم آن را به عنوان مژدگانی به من عطا فرموده.

جابر گويد: سپس مادرت فاطمه3 آن را به من داد. من آن را خواندم و رونويسی کردم. پدرم به او گفتند: ای جابر! آن را بر من عرضه مي‌داری؟ عرض کرد: آری. آنگاه پدرم همراه جابر به منزل او رفت، جابر ورق صحيفه‏ای بيرون آورد. پدرم فرمودند: ای جابر، تو در نوشته‏ات نگاه کن تا من برايت بخوانم، جابر در نسخه خود نگريست و پدرم قرائت کردند، حتی حرفی با حرفی اختلاف نداشت.

آنگاه جابر گفت: خدا را گواه می‌‌گيرم که اين گونه در آن لوح نوشته ديدم:

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

اين نامه از جانب خداوند عزيز حکيم است برای محمد پيغمبر او، و نور و سفير و دربان (واسطه ميان خالق و مخلوق) و دليل او، که روح الامين (جبرئيل) از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود. ای محمد أسماء مرا[1] بزرگ شمار و نعمت‌های مرا سپاس‌گزار و الطاف مرا انکار مدار.

همانا منم خدائی که جز من شايان پرستشی نيست، منم شکننده جباران و دولت رساننده به مظلومان و جزا دهنده روز رستاخيز، همانا منم خدائی که جز من شايان پرستشی نيست، هر که جز فضل مرا اميدوار باشد (با اين که خود را مستحق ثواب من داند) و از غير عدالت من بترسد، (یا اين که کيفر مرا ستم انگارد) او را عذابی کنم که هيچ يک از جهانيان را نکرده باشم، پس تنها مرا پرستش کن و تنها بر من توکل نما.

من هيچ پيغمبری را مبعوث نساختم که دورانش کامل شود و مدتش تمام گردد، جز اين که برای او وصی و جانشينی مقرر کردم. و من تو را بر پيغمبران برتری دادم و وصی تو را بر اوصياء ديگر، و تو را به دو شير زاده و دو نوه‏ات حسن و حسين گرامی داشتم، و حسن را بعد از سپری شدن روزگار پدرش کانون علم خود قرار دادم و حسين را خزانه دار وحی خود ساختم و او را به شهادت گرامی داشتم و پايان کارش را به سعادت رسانيدم، او برترين شهداست و مقامش از همه آن‌ها عالي تر است.

کلمه تامه (معارف و حجج) خود را همراه او و حجت رسای خود (براهين قطعی امامت) را نزد او قرار دادم، به سبب عترت او پاداش و کيفر دهم.

نخستين آن‌ها علی، سرور عابدان و زينت اولياء گذشته من است. و پسر او که مانند جد محمود (پسنديده) خود محمد است، او شکافنده علم من و کانون حکمت من است و جعفر است که شک ‏کنندگان در باره او هلاک می‌‌شوند، هر که او را نپذيرد (خود او را به امامت نپذيرد يا سخنش را به اطاعت) مرا نپذيرفته. سخن و وعده پابرجای من است که: مقام جعفر را گرامی‏ دارم و او را نسبت به پيروان و ياران و دوستانش مسرور سازم.

پس از او موسی است که (در زمان او) آشوبی سخت و گيج‏کننده فرا گيرد، زيرا رشته وجوب اطاعت من منقطع نگردد و حجت من پنهان نشود و همانا اولياء من با جامی سرشار سير آب شوند. هر کس يکی از آن‌ها را انکار کند، نعمت مرا انکار کرده و آن که يک آيه از کتاب مرا تغيير دهد، بر من دروغ بسته است.

پس از گذشتن دوران بنده و دوست و برگزيده‏ام موسی، وای بر دروغ‏بندان و منکرين علی (امام هشتم7) و دوست و ياور من و کسی که بارهای سنگين نبوت را به دوش او گذارم و به وسيله انجام دادن آن‌ها امتحانش کنم او را مردی پليد و گردنکش (مأمون علیه اللعنه) می‌‌کشد و در شهری که (طوس) بنده صالح (ذو القرنين) آن را ساخته است، نزدیک بدترين مخلوقم (هارون علیه‌اللعنه) به خاک سپرده می‏شود، فرمان و وعده من ثابت شده که: او را به وجود پسرش و جانشين و وارث علمش محمد مسرور سازم، او کانون علم من و محل راز من و حجت من بر خلقم می‌‌باشد، هر بنده‏ای به او ايمان آورد، بهشت را جايگاهش سازم و شفاعت او را نسبت به هفتاد تن از خاندانش که همگی سزاوار دوزخ باشند بپذيرم.

و عاقبت کار پسرش علی را که دوست و ياور من و گواه در ميان مخلوق من و امين وحی من است به سعادت رسانم.

از او به وجود آورم دعوت‏کننده به سوی راهم و خزانه‏دار علمم حسن (امام عسکری7) را.

و اين رشته را به وجود پسر او «م ح م د» که رحمت برای جهانيان است کامل کنم، او کمال موسی و رونق عيسی و صبر ايوب دارد. در زمان (غيبت) او دوستانم خوار گردند و (ستمگران) سرهای آن‌ها را برای يک ديگر هديه فرستند، چنان که سرهای ترک و ديلم (کفار) را به هديه فرستند، ايشان را بکشند و بسوزانند و آن‌ها ترسان و بيمناک و هراسان باشند، زمين از خونشان رنگين گردد و ناله و واويلا در ميان زنانشان بلند شود، آن‌ها دوستان حقيقی منند. به وسيله آن‌ها هر آشوب سخت و تاريک را بزدايم و از برکت آن‌ها شبهات و مصيبات و زنجيرها را بردارم، درودها و رحمت پروردگارشان بر آن‌ها باد، و تنها ايشانند، هدايت‏شدگان.

عبدالرحمن بن سالم گويد: ابو بصير گفت: اگر در دوران عمرت جز اين حديث نشنيده باشی، تو را کفايت کند، پس آن را از نااهلش پنهان دار.[2]

[1] . ائمه: و اوصيائت را ـ از مجلسى;.

[2] . این حدیث نورانی را بزرگان زیادی در کتب روایی خود نقل کرده‌اند از آن جمله می‌‌توان به منابع زیر اشاره کرد:

۱ ـ همین نقل که از کتاب اصول کافی جلد اول صفحه ۵۲۷ و ۵۲۸ در باب: «بَابُ مَا جَاءَ فِي الِاثْنَيْ عَشَرَ وَ النَّصِّ عَلَيْهِمْ:» یعنی بابی که در رابطه با ائمه دوازده گانه و نص بر ایشان (اعلام صریح نام ایشان) رسیده است. این کتاب اثر شيخ کلينى‏ متوفی ۳۲۹ هجری قمری می‌‌باشد.

2 ـ الإحتجاج على أهل اللجاج جلد اول صفحه ۶۷ در باب: «ذکر تعيين الأئمة الطاهرة بعد النبي6 و احتجاج الله تعالى بمکانهم على کافة الخلق» یعنی باب تعيين ائمّه اطهار: پس از پيامبر6 و احتجاج خداوند متعال به جايگاه ايشان بر تمام مردم‏ این کتاب اثر احمد بن على طبرسى‏ متوفی قرن ۶ می‌‌باشد.

3 ـ إرشاد القلوب إلى الصواب‏ اثر شيخ حسن ديلمى‏ متوفی ۸۴۱ هجری قمری وی این حدیث را در باب «خبر اللوح الذي کان عند جابر» یعنی نسخه لوحى که نزد جابر نگهدارى مى‏شد؛ در صفحه ۲۹۰ الی ۲۹۲ از جلد دوم کتاب خویش آورده است.

4 ـ شيخ طبرسى‏ متوفی ۵۴۸ هجری قمری در کتاب إعلام الورى بأعلام الهدى‏ در صفحه ۳۹۲ این حدیث را نقل نموده.

۵ ـ تاج الدين شعيرى‏ عالم قرن ششم هجری در کتاب خویش با عنوان جامع الأخبار در فصل هفتم از این کتاب تحت عنوان «الفصل السابع في فضائل الأئمة الاثني عشر:» یعنی در زمینه برخی فضائل ائمه دوازده گانه: در صفحه ۱۷ این روایت را نقل نموده.

۶ و ۷ ـ مرحوم شيخ صدوق‏ ; متوفی ۳۸۶ هجری قمری در کتاب عيون أخبار الرضا7‏ جلد اول از صفحه ۴۲ تا ۴۵ از باب «باب النصوص على الرضا7 بالإمامة في جملة الأئمة الاثني عشر:» یعنی در ذکر اخبار منصوصه بر امامت حضرت رضا7 این حدیث را کامل آورده‌اند و هم ایشان در کتاب دیگر خود با نام کمال الدين و تمام النعمة تحت عنوان «باب ذکر النص على القائم7 في اللوح الذي أهداه الله عَزَّ وَ جَلَّ إلى رسوله6 و دفعه إلى فاطمة 3 فعرضته على جابر بن عبد الله الأنصاري حتى قرأه و انتسخه و أخبر به أبا جعفر محمد بن علي الباقر8 بعد ذلك‏» یعنی : نصوصى که بر قائم4 در لوح فاطمه3 و يا لوح جابر وارد شده است‏. در صفحات ۳۰۸ الی ۳۱۱ از جلد اول این کتاب نیز به نقل آن پرداخته اند.