دومين تفاوت، اين است که در اين جهان، موت و حيات، مرگ و زندگی‏ با هم آميخته است ولی آن جهان سراپا زندگی است. در اينجا جماداتی و حيواناتی وجود دارند و هر کدام به ديگری تبديل می‏گردند. جسمی که اکنون‏ بدن ماست و حيات دارد زمانی مرده و جماد بوده است و بار ديگر نيز حيات از آن جدا می‌گردد و به حالت جمادی بر می‌گردد.

زندگی و مرگ در دنيا مخلوط به هم‌‌اند. اما در آخرت چنين نيست، آنجا يکپارچه حيات‏ است، زمين آخرت، جواهر و سنگريزه‏های آن، درخت و ميوه آن همگی حيات‏ دارند، آتش آنجا هم درّاک و فعّال است.

قرآن کريم می‏فرمايد : ﴿وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ﴾ [1]

«همانا منحصرا خانه آخرت خانه‏ای است که زنده است».

آخرت يک موجود زنده، جاندار و دارای حیات است.

عضوها و اندام‌ها در اين جهان، شعور و درک ندارند ولی در آن جهان‏ پوست بدن و ناخن هم فهم دارد و حتی سخن می‏گويد.

در قيامت بر دهان‌ها مهر زده‏ می‌شود و هر عضوی خودش کارهايی را که انجام داده است بازگو می‌کند .

از زبان پرسش نمی‌شود تا با دروغگويی پرده پوشی کند. هر عضوی در آنجا ناطق می‌گردد، خودش کارهای خود را شرح می‌دهد .

قرآن کريم می‏فرمايد : ﴿الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلى‏ أَفْواهِهِمْ وَ تُكَلِّمُنا أَيْديهِمْ وَ تَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ‏﴾ [2]

«امروز بر دهان‌هايشان مهر می‏زنيم و دست‌هايشان با ما سخن می‌گويند و پاهايشان گواهی می‏دهند که چه انجام داده‌‌اند».

در جای ديگر، مکالمه و مشاجره انسان‌ها را با اعضاء و جوارح خودشان ذکر می‌کند : «وَ قالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَيْنا‏ ؟ قالُوا أَنْطَقَنَا اللَّـهُ الَّذِي أَنْطَقَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ‏» [3]

پس از بيان اين مطلب که در قيامت گوش و چشم مجرمين و ديگر اندام‌هايشان عليه آن‌ها گواهی می‏دهند، مشاجره‏ای را که بين آنان در می‏گيرد چنين شرح می‌دهد : «و به پوست‌های بدنشان می‌گويند چرا به ضرر ما شهادت داديد ؟ پاسخ‏ می‏دهند : خدا ما را ناطق ساخت، خدايی که هر چيز را به سخن آورده است». آری، زندگی در جهان آخرت خالص است، آميخته به موت نيست، از عنصر کهنگی و فرسودگی و مرگ و فنا در آنجا خبر و اثری نيست، بر آن‏ جهان، جاودانگی حکم فرماست.

[1] . سوره عنکبوت، آیه 64.

[2] . سوره یس، آیه 65.

[3] . فصلت، آیه 21.