امام7 پس از آن که پیامدهای فرمانبرداری و نافرمانی خداوند سبحان را بیان کرده، مردم را توصیه فرموده است که یکدیگر را برای عمل کردن به حق و کمک به آن، سفارش و تشویق کنند.

«فَلَيْسَ أَحَدٌ ... مِنَ الطَّاعَةِ لَهُ»،

در این عبارت امام7 دستور خود را درباره امر به اطاعت پرورگار تأکید و مبالغه فرموده و چنین بیان می‌کند که از میان مردم، کسی که بتواند حق اطاعت الهی را ادا کند بسیار اندک است، اگر چه برای انجام دادن کارهای عبادی که باعث خشنودی خداوند متعال می‌شود، سعی فراوان داشته باشد و کوشش بسیار کند، امّا اکنون که بندگان خدا نمی‌توانند حق مطلب را ادا کنند، ‌لازم است که به اندازه قدرت و توان خود، از جدّ و جهد و خیر اندیشی و کمک به یکدیگر برای برقراری حقوق الهی در میان خود کوتاهی نکنند.

«وَ لَيْسَ امْرُؤٌ وَ إِنْ عَظُمَتْ ... حَمَّلَهُ اللَّـهُ تَعٰالي مِنْ حَقِّهِ ... »،

معنای این عبارت آن است که آدمی به هر درجه و مقام از عبادت پروردگار برسد باز هم در عبادت و اطاعت نیازمند به کمک و معاونت است، ‌زیرا، از طرفی خداوند متعال تکلیف هر کس را به اندازه طاقت و توانش قرار داده، و از طرفی دیگر قدرت و توانایی در برخی اعمال عبادی مشروط به کمک دیگری است، بنابر این هیچکس بی نیاز از کمک نیست.

«وَ غَّرَتْهُ النُّفُوسُ...، أَوْ يُعَانَ عَلَيْه‏. لَا امْرُؤٌ وَ إِنْ‏. .. »،

در این جمله امام7 این مطلب را بیان داشته است که سزاوار هیچکس نیست خود را کمتر از آن بداند که در اطاعت از خدا کمک بگیرد، ‌و یا مورد کمک واقع شود، زیرا، اگر چه شخصی را همه مردم کوچک بشمارند، حداقل می‌تواند، به اطاعت خداوند و ادای حق او به مردم کمک کند، هر چند به عنوان قبول کردن و پذیرفتن صدقات باشد، و نیز مردم می‌توانند به وسیله او یکدیگر را در اطاعت حق تعالی کمک کند به این طریق که به او مقامی و موقعیتی اجتماعی بدهند تا دوستی آن‌ها را محکم یا از آنان دفع ضرر کند.

کلمه «اقتحام» در جمله «وَ اقْتَحَمَتْهُ الْعُيُونُ‏» که به معنای هجوم آوردن و به عنف داخل شدن می‌باشد، در این مورد به عنوان استعاره به کار رفته است، ‌زیرا وقتی جامعه از روی تکبّر کسی را کوچک شمارد و با دیده حقارت به او بنگرد مانند آن است که او را مورد حمله قرار داده و به زور بر او وارد شده است.

و غرض از ایراد این جمله آن است که مردم را وادار کند تا از یکدیگر کمک بگیرند و در امور دینی با هم متّحد باشند، و چنان نباشند که ناتوانان و حاجت‌مندان بر اثر ضعف و احتیاجشان خوار و بی ارزش شمرده شوند و بر عکس، ‌اغنیاء نسبت به نیازمندان بی اعتنا باشند و نیرومندان بر ضعفا و ناتوانان تکبر ورزیده و آن‌ها را حقیر شمارند، بلکه همه آنان به سبب اتّحاد همانند یک تن باشند.