سومين تفاوت دنيا و آخرت اين است که اينجا خانه بذر پاشیدن و کشت کردن است و آنجا خانه بهره برداری و درو کردن. در آخرت، عمل نيست‏، مقدمه نيست، هر چه هست محصول و نتيجه است، مانند روزی است که‏ نتيجه امتحانات دانش آموزان اعلام می‌گردد. اگر دانش آموزی در وقت‏ امتحان اعلام کند که به من مهلت درس خواندن بدهيد و يا در وقت اعلام‏ نتيجه تقاضا کند که اکنون ازمن بپرسيد تا جواب دهم، پاسخی که دريافت می‏دارد اين است که وقت‏ امتحان گذشته و اکنون وقت نمره دادن است.

انبياء که فرياد می‌کنند : ای‏ مردم به عمل صالح بپردازيد و ذخيره‏ای برای خانه واپسين خويش تهيه کنيد برای اين است که زمان عمل محدود است .

اميرالمؤمنين علی7 می‏فرمايد : «وَ إِنَّ الْيَوْمَ عَمَلٌ وَ لَا حِسَابَ وَ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَل‏».[1]

«امروز، کار است و محاسبه نيست و فردا محاسبه است و کار نيست».

در جای ديگر می‏فرمايد :

«ای بندگان خدا هم اکنون که زبان‌ها آزاد و بدن‌ها سالم است و اعضاء فرمان می‏برد و ميدان فعاليت باز است بکوشيد».

يعنی بدن وسيله فعاليت و کار توست، پيش از آن که از تو گرفته شود و متلاشی گردد، با آن کار کن، کاری که به حال تو سودمند باشد.

آن زمان که مهلت سپری می‌گردد و به فرمان خدای توانا، روح از بدن‏ آهنگ جدايی ساز می‌کند، ديگر کار از دست شده است، در آن موقع هر چه‏ فرياد کنی که مرا برگردانيد تا کار نيکی انجام دهم پاسخی که می‏شنوی اين‏ است که: «ممکن نيست».

اگر اتصال ميوه کال جدا شده از درخت، به‏ درخت، و از سر گرفتن وضع سابق و شيرين شدن آن، ممکن باشد مراجعه به‏ دنيا ممکن است، ولی قانون آفرينش جز اين است.

[1] . نهج البلاغه خطبه 43.