فکر کن ای مفضّل! در اعضائی که طاق و جفت آفريده شده‏اند، چه حکمت و تدبير در آن‌ها لحاظ نموده، پس «سر» را يکی آفريده، زيرا که مصلحتی نيست در آن که آدمی را دو سر بوده باشد نمی‏بينی که اگر با سر آدمی سر ديگر تصور کنی هر آينه آن زياد خواهد بود بر او بدون احتياجی به سوی آن زيرا که حواسی که آدمی به آن محتاج است در يک سر مجتمع می‏تواند بود.

و ايضا اگر چنين باشد اگر به يک سر سخن گويد، سر ديگر معطّل خواهد بود و حاجتی به او نخواهد بود. و اگر از هر دو سر يک سخن گويد يکی بی‏فايده و زايد خواهد بود و اگر به يکی سخن گويد به غير سخنی که به ديگری گويد بر شنونده دشوار خواهد شد که متوجه‏ کدام يک شود و اختلاف در فهم به هم خواهد رسيد.

و دست‌ها را جفت آفريده، زيرا که خيری نيست در آن که آدمی يک دست داشته باشد زيرا که خلل می‏رساند به آنچه مزاولت آن‌ها نمايد از اعمال، نمی‏بينی که نجّار و بنّا اگر يک دست ايشان شل شود نمی‏توانند که صناعت خود را به عمل آورند، و اگر به تکلّف و مشقّت به عمل آورند مانند کسی که دو دست دارد هر دستی معاونت دست ديگر می‏کند به عمل نمی‏توانند آورد.