پس همه‌ی موجودات جهان آفرینش در کمال ارتباط و بستگی به همدیگر هستند. این ارتباط و به هم پیوستگی علاوه بر این که مدبّر حکیم را ثابت می‌کند، وحدت مبدع (پدید آورنده) را نیز ثابت می‌کند. بهتر این است در این مقام عبارت صدرالمتألهین را بیاوریم که می‌گوید: «پیوند همه‌ی موجودات با ترتیب و نظم حکمت‌آمیز دلالت دارد که پدید آرنده‌ی آن‌ها یگانه محض است، همچون پیوستگی اعضاء بدن آدمی که در ظاهر با هم شباهت نداشته بر حسب خلقت از همدیگر امتیاز کامل دارند. اما از آن جهت که با همدیگر تناسب داشته و هم آهنگی طبیعی و نظم و ارتباط کامل بین آن‌ها حکمفرما است دلالت دارد که یک نیروی واحدی بر این اعضاء و جوارح مختلف حاکم است که آن‌ها را از جدائی و گسستگی مانع می‌شود.

جهان هستی هم با وجود پدیده‌های گوناگون که از همدیگر جدا و دارای طبیعت و اثر خاص است در یک صف قرار گرفته و ارتباط طبیعی که در بین آن‌ها حکم فرماست دلالت دارد که مدبّر و نگاهدارنده‌ی واحدی آن‌ها را از گسیختگی و جدائی حفظ می‌کند. آن هم با قدرتی بس عظیم و فوق تصور، آسمان‌ها و زمین نگهداری می‌نماید تا از هم نپاشند، چون اگر دو صانع بود در نتیجه اثر صنعت هر یک از دیگر جدا و ممتاز می‌شد در چنین وضعی جهان دیگر این ارتباط و هم پیوستگی خود را از دست می‌داد، و هر یک از خدایان به مصنوع خود می‌پرداخت.[1]

پس در این فراز صدیقه‌ی طاهره3 رسانی نعمت‌های الهی را که موزون و به اندازه‌ی احتیاجات است به نظر آورده و در برابر آن‌ها ستایش و ثنا می‌نماید.

[1] . کتاب مبدء و معاد چاپ جدید، ص 63.