ای مفضّل! کی دل را در ميان سينه قرار داده و پنهان کرده و پيراهنی که آن پرده دل است بر روی آن پوشانيده و دنده‏ها را بر بالای آن حافظ آن گردانيده با گوشت و پوستی که بر روی دنده‏ها رويانيده برای آن که از خارج چيزی بر او وارد نشود که موجب جراحت آن گردد؟

چه کسی در حلق دو منفذ قرار داده، که يکی محل بيرون آمدن صدا و نفس باشد که آن حلقوم است و متّصل است به ریه و ديگری محل‏ نفوذ غذا است که آن را مری می‌گويند و متصل است به معده، و غذا را به معده می‏رساند.

و بر حلقوم سرپوشی قرار داده که در هنگام خوردن غذا مانع شود او را از آن که چیزی به شش برسد و آدمی را هلاک کند؟

چه کسی شش را بادزن دل قرار داده که پيوسته در حرکت است و سست نمی‌شود و باز نمی‏ايستد برای آن که حرارت در دل جمع نشود که آدمی را تلف کند؟

چه کسی برای منافذ بول و غايط بندهائی قرار داد که در ميان کيسه‏ها می‏باشد، که هر وقت که خواهند بر هم آورند و هر وقت که بخواهند بگشايند که هر دو فضله دفع شوند؟ و اگر چنين نبود، هميشه اين دو فضله به صورت قطرات جاری می‌بودند و عيش آدمی فاسد می‏شد، آدمی چه قدر از اين نعمت‌ها را وصف تواند کرد. بلکه آنچه نمی‌توانیم بشماریم زيادتر است از آن چه شمردیم و آنچه مردم نمی‌دانند بيشتر است از آن که می‏دانند.

چه کسی معده را عضوی عصبی در نهايت صلابت گردانيده از برای آن که طعام‌های غليظ را هضم تواند کرد؟

و چه کسی جگر را نرم و نازک گردانيده برای آن که قبول نمايد خالص غذای لطيف را تا آن که در آنجا دوباره هضم گردد هضمی لطيف‏تر از هضم معده، جز خداوند قادر؟

آيا گمان می‏بری که بی‏مدبّری و مقدّر حکيم عليم چنين امور که‏ مشتملند بر انواع حکمت‌ها و مصلحت‌ها به وجود خواهد آمد؟ کلّا و حاشا، محقق نمی‌شود جز از خداوند قادری که عالم است به اشياء پيش از آفريدن آن‌ها و هيچ چيز از قدرت او بيرون نيست و لطيف و خبير است.