يکی از مسائلی که در بحث عدل الهی بايد مطرح گردد، مسأله مجازات‏ اعمال در آخرت است. معاد و رسيدگی به اعمال نيک و زشت، و پاداش و کيفر دادن به نيکوکاران و بدکاران، خود از مظاهر عدل الهی است. معمولا يکی از دلائلی که برای اثبات معاد اقامه می‌شود اين است که چون خدا عادل‏ و حکيم است، اعمال بشر را بی‏محاسبه و پاداش و کيفر نمی‏گذارد.

اميرالمؤمنين7 می‏فرمايد :

«ممکن است خدا ستمگر را مهلت دهد ولی هرگز او را بی کيفر رها نمی‏کند، وی بر سر راه ستمگر کمين کرده و همچون استخوانی که در گلو گير کند راه را بر او می‏بندد.» [1]

[1] . «وَ لَئِنْ أَمْهَلَ اللَّـهُ الظَّالِمَ فَلَنْ يَفُوتَ أَخْذُهُ وَ هُوَ لَهُ بِالْمِرْصَادِ عَلَى مَجَازِ طَرِيقِهِ، وَ بِمَوْضِعِ الشَّجَا مِنْ مَسَاغِ رِيقِه‏». نهج البلاغه، خطبه 96.