بیان علی7 درباره توحید[1]

حضرت علی7 در خطبه 198 نهج البلاغه می‌فرماید:

«یَعْلَمُ عَجِیجَ الْوُحُوشِ فِی الْفَلَوَاتِ، وَ مَعَاصِیَ الْعِبَادِ فِی الْخَلَوَاتِ، وَ اخْتِلاَفَ النِّینَانِ فِی الْبِحَارِ الْغَامِرَاتِ، وَ تَلاَطُمَ الْمَاءِ بِالرِّیَاحِ الْعَاصِفَاتِ. وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً نَجِیبُ اللّـهِ، وَ سَفِیرُ وَحْیِهِ، وَ رَسُولُ رَحْمَتِهِ.»

ترجمه

(خداوند) صدای نعره حیوانات وحشی را در بیابان‌ها، و گناهان بندگان را در خلوتگاه‌ها، و رفت و آمد ماهیان را در دریاهای ژرف، و تلاطم امواج آب را بر اثر وزش تندبادها، می‌داند (و از تمام این جزئیات آگاه و با خبر است) و گواهی می‌‌دهم که محمّد برگزیده خدا و سفیر وحی و رسول رحمت اوست.[2]

[1] . شرح نهج‌البلاغه. حضرت آيهٔ‌الله مکارم شيرازي.

[2] . «عجیج» از ریشه «عجّ» بر وزن «حج» به معناى فریاد کشیدن و نعره زدن است و معمولا درباره حیوانات به کار مى‌‌رود. «فلوات» جمع «فلات» به معناى زمین گسترده بى آب و علف است و گاه به مطلق دشتها و بیابان‌ها گفته مى‌‌شود. «نینان» جمع «نون» به معناى ماهى بزرگ است و گاه به «نهنگ» اطلاق مى‌‌شود. «غامرات» از ریشه «غمر» بر وزن «عمد» به معناى از بین بردن اثر چیزى است. سپس به آب‌هاى زیادى که تمام چهره زمین یا موجودات درون آن را مى‌‌پوشاند، اطلاق شده است و دریاى «غامر» همان دریاى عمیق است. «عاصفات» جمع «عاصفه» از ریشه «عصف» بر وزن «حذف» به معناى کاه است و «عاصف» به تندبادى گفته مى‌‌شود که برگ‌هاى خشکیده و کاه مانند را به هر طرف پراکنده مى‌‌کند و یا اشیا را همچون کاه از هم متلاشى مى‌‌سازد. «نجیب» از نجابت گرفته شده و به معناى هر موجود با ارزش و نفیس برگزیده است، هر چند در فارسى امروز به خصوص کسانى گفته مى‌‌شود که در امور جنسى پاک و پاکدامن هستند.