اگر سوال شود؛ چرا باید بندگی کنیم؟ جواب این است که، چون بنده‌ایم. اگر بنده بندگی نکند چه کند؟ چراغ نورافشانی نکند پس چه کند؟ نورافشانی ذاتی نور است. ما هر وقت توانستیم از بندگی استعفا بدهیم آن وقت لازم نیست بندگی کنیم. اما تا وقتی بنده‌ایم باید بندگی کنیم. جالب این است که تمام عزت ما در این بندگی نهفته و بالاترین لذت هم در بندگی است.

مرحوم آیت الله العظمی بهجت رضوان الله علیه می‌‌فرمود: «اگر سلاطین می‌‌دانستند که چه لذتی در نماز هست حاضر بودند دست از سلطنتشان بکشند و به دنبال نماز بروند.»

مرحوم آقا میرزا حسن شیرازی وصیت کردند؛ که تمام نمازهایشان را برایشان قضا کنند. یکی از نزدیکان از علت این وصیت سوال می‌کند و ایشان می‌فرماید: «می ترسم لذتی که از نماز می‌‌بردم با قصد قربت منافات داشته باشد». و خدا یک چنین بنده‌هایی هم دارد.

خداوند متعال این دین را آفریده که ما راه عبادت را یاد بگیریم و از راه عبادت به قرب او برسیم. پس راه قرب او توحید و یگانه پرستی، و دشمن آن شرک است. از این رو حضرت زهرا3 می‌‌فرمایند: «حَرَّمَ اللَّـهُ الشِّرْكَ إِخْلَاصاً لَهُ بِالرُّبُوبِيَّةِ»؛ «خداوند شرک را تحریم کرد تا ربوبیت او را خالص بدانیم. »