نذر عبد المطلب
همانطور که اشاره شد، نذر در قبل از اسلام نیز وجود داشته است. یکی از موارد درباره‌ی اجداد رسول خدا بوده که در حدیث «انا ابن الذّبیحین»[1] اشاره شده است؛ منظور از ذبیح اول، حضرت اسماعیل و ذبیح دوم، عبدالله پدر گرامی رسول خدا است.
داستان ذبح عبداللّه را بسیاری از مورخان شیعه و سنی، نقل کرده‌اند.
در جریان دفن هدایا و اموال کعبه و جستجوی قریش، عبدالمطلب در کنار خانه‌ی کعبه، خواب حفر چاه زمزم را دید و پس از درگیری و رفع موانع، چاه را حفر نمود و هدایا از میان چاه بیرون آورد و همه را برای ساختن درهای کعبه و تزئینات آن به کار برد؛ بعد از آن بود که مردم مکه و حاجیان از آب سرشار زمزم بهره‌مند گشتند.
گویند وقتی که عبدالمطلب برای حفر زمزم، مخالفت قریش و اعتراضات آنان را دید، با خود نذر کرد که اگر خداوند، ده پسر به او عطا فرماید، یکی از آنها را در راه خدا، در کنار کعبه قربانی کند. این در زمانی بود که یک پسر بیشتر نداشت. خداوند این حاجت او را برآورده کرد. با گذشت چند سال، ده پسر پیدا کرد و با تولد آخرین آنها، به یاد نذر خود افتاد؛ لذا پسران خود را جمع کرد و داستان نذر خود را برای آنان گفت. فرزندان به او گفتند: «ما همه در اختیار شما هستیم!» عبدالمطلب بعد از دیدن آمادگی پسرانش، آنان را کنار کعبه برد و برای انتخاب یکی از آنان قرعه زد که به نام عبداللّه که نزد پدر، از همه محبوب تر بود، درآمد.
علیرغم مخالفت بزرگان قریش، عبدالمطلب گفت «نذری کرده‌ام که باید به آن وفا کنم» بعد از گفتگوی زیاد، قرار شد از شتران زیادی که عبدالمطب داشت بیاورند و بین آنها و نام عبداللّه قرعه بزنند که بالاخره عبدالمطلب به فدیه کردن صد شتر، به جای فرزندش رضایت داد و با ذبح شتران آنها را بین مردم مکه تقسیم نمود.
[1] . پیامبر اکرم فرمود: «من فرزند دو قربانی هستم.»
