دراینجا این سؤال پیش می‌آید. که می‌دانیم: «خلود» یعنی مجازات جاودانی مخصوص کسانی است که بی ایمان از دنیا بروند در حالی که قاتل عمد ممکن است ایمان داشته باشد، حتی پشیمان گردد و از گناه بزرگی که انجام داده جدا توبه کند و گذشته را تا آنجا که قدرت دارد جبران نماید، پاسخ این سؤال چه می‌تواند باشد؟

در پاسخ این سؤال می‌توان گفت: منظور از قتل مؤمن در آیه این است: انسانی را به خاطر ایمان داشتن به قتل برساند و یا کشتن او را مباح شمرد. روشن است چنین قتلی نشانه کفر قاتل است و لازمه آن خلود در عذاب می‌باشد. حدیثی نیز از امام صادق7 به این مضمون نقل شده است.[1] این احتمال نیز هست که قتل افراد با ایمان و بی گناه، سبب شود که انسان بی ایمان از دنیا برود و توفیق توبه نصیب او نگردد و به خاطر همین موضوع گرفتار عذاب جاودان شود. این هم ممکن است که منظور از خلود، در این آیه عذاب بسیار طولانی باشد، نه عذاب جاویدان.

[1] . «کافی» و تفسیر «عیاشی» «بحار الأنوار» جلد 101، صفحه 375 ـ «نورالثقلین»، ج 1، صفحه 534.