وَ حَرَّمَ اللَّـهُ الشِّرْكَ إِخْلَاصاً لَهُ بِالرُّبُوبِيَّةِ 

خداوند متعال شرک بر خود را حرام کرد تا اینکه در ایمان به خدا اخلاص حاصل شود.

در این فراز می‌فرماید: خدای متعال شرک را در تمام ابعادش حرام کرد تا اعتقاد به ربوبیت خالص شود و مراد از اخلاص صاف کردن دین است به گونه‌ای که شائبه‌ای از غیر خدا در آن نباشد و این چنین توحیدی ثمر بخش است.

در آغاز این بخش فرمود: «فَجَعَلَ اللَّـهُ الْإِيمَانَ تَطْهِيراً لَكُمْ مِنَ الشِّرْكِ». در این فراز از اثر وضعی ایمان که شرک زدائی باشد، سخن گفت، در خاتمه هم از تحریم تشریعی و قانونی شرک و فلسفه‌ی این حکم صحبت می‌دارد در این قسمت اشاره به آیه‌ی شریفه فرموده ﴿يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّـهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظيمٌ﴾[1]؛ ای فرزندم برای خدا شریک قرار مده، زیرا به درستی که شرک ستم بزرگی است.. .

و اینکه به حکم همین آیه؛ خشیت، ناشی از درک عظمت الهی است پس باید مو به مو فرمان‌های پیامبر اکرم6 را که از مهم‌ترین آن ولایت و فرمانروایی است بپذیرید و هیچ گونه تبعیضی روا ندارید.

[1] . سوره لقمان، آیه 13.