اجزای نذر عبارتند از:

الف) نذر کننده: باید دارای شرایط تکلیف، مسلمان و دارای قصد و اختیار باشد.

ب) صیغه­ی نذر: نذر، گاهی به خاطر شکر الهی است؛ مثل اینکه بگوید: «اگر فرزندی به من داده شود؛ برای خداست بر عهده ی من فلان کار...» و گاهی جهت دفع بلاست، مثل اینکه بگوید: «اگر مریض من خوب شد فَلِلّهِ عَلَیَّ کَذٰا» و گاهی برای جلوگیری از حرام یا ترک واجب است؛ مثل اینکه بگوید: «اگر فلان مرام را انجام دادم یا فلان طاعت را ترک کردم فَلِلّهِ عَلَیَّ کَذا» گاهی نیز بدون شرط است؛ مثل اینکه بگوید: «لله علی کذا...»

نذر، اگر همراه با شرط باشد، مسلمّاً صحیح است؛ امّا اگر بدون شرط باشد، در صحت آن، دو قول است.

نذر، باید با لفظ جلاله­ی «اللّه» باشد؛ پس اگر بدون نام خدا، بگوید: «بر عهده من است فلان کار...» بر او واجب نمی‌‌شود.

ج) متعلق نذر: معیار متعلق نذر، این است که طاعت خدا بوده، هم چنین برای نذر کننده مقدور باشد، در صورت عاجز بودن او، نذر منعقد نمی­شود و اگر بعداً نیز ناتوانی پدید آید، نذر ساقط است.

و اگر سبب نذر، طاعت خدا باشد و نذر را جهت شکرانه انجام می‌‌­دهد، نذر لازم می‌‌­شود؛ امّا اگر جهت جلوگیری از طاعت، نذر کرده باشد، لازم نمی­شود.