و در تفسير عياشى است كه هشام از مردى موثق و او از امام صادق نقل كرده كه شخصى به آن جناب عرض كرد: از شما اهل بيت رواياتى شنيده مىشود كه خمر و انصاب و ازلام كنايه از اشخاصى است. حضرت فرمود: دروغ است، خداى متعال هيچ وقت خلق خود را ـ به چيزى كه نفهمند ـ خطاب نمىكند.[1]
و نيز در تفسير مزبور است كه عبد اللَّه بن سنان از امام صادق نقل كرده كه گفت: قدامهٔ بن مظعون را به جرم شرابخوارى نزد عمر بن خطاب حاضر كردند، گواهان هم عليه او گواهى داده بودند، عمر از على پرسيد تكليف چيست؟ حضرت فرمود؛ هشتاد تازيانهاش بايد زد، قدامه عرض كرد: يا امير المؤمنين بر من نبايد حد جارى شود، چون من از مشمولين اين آيه هستم: ﴿لَيْسَ عَلَى الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جُناحٌ فِيما طَعِمُوا﴾ و آيه را تا به آخر خواند، امير المؤمنين فرمود: دروغ گفتى، تو مشمول اين آيه نيستى، چون مشمولين اين آيه هر چه خوردهاند بر آنان حلال بوده، (چون قبل از تحريم آن بوده)، و جز حلال نمىخوردند و نمىآشامیدند.[2]
[1] . تفسير عياشى ج 1 ص 341 ح 189.
[2] . تفسير عياشى ج 1 ص 341 ح 189.
