نذر در زبان عربی به معنای وعده است. بنابراین نذرکننده به امری معین وعده می‌‌دهد که در آینده به تحقق برساند و وعده­ی او منوط و مشروط بر انجام آن کار است. برای مثال فرد نذرکننده می‌‌گوید: اگر این کار عملی شود، چنین خواهم کرد و گاهی هم می‌‌گوید: در هر حال این کار را انجام می‌‌دهم.

از دیدگاه فقه، نذر یعنی اینکه نذرکننده برای انجام کاری فقط در راه رضای خداوند، خود را به انجام کاری ملزم نماید و یا برای ترک کاری، باز هم برای جلب رضای خداوند، خود را موظف کند.

نذر را به «نَحْب» نیز تعبیر کرده‌اند و از آن جمله، گفته‌ی خداوند متعال در قرآن کریم است که می‌‌فرماید: ﴿مِنَ الْمُؤْمِنينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّـهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْديلاً﴾[1]

«برخی از آن مومنان، بزرگ مردانی‌اند که به عهد و پیمانی که با خدا بستند کاملاً وفا کردند پس برخی پیمان خویش گزاردند و بر آن عهد ایستادگی کردند تا در راه خدا شهید شدند ...»

[1] . سوره احزاب، آیه 22.