خدای متعال دارای اسمای حسنای فراوانی است و آن اسامی درجات متفاوت دارند. در اسمای فعلی نسبت به سایر اسامی خداوند، رحمت بیکران او صبغه امامت و رهبری به آنان دارد: «وَ أَنْتَ الَّذِي تَسْعَى رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِه‏»[1] یعنی؛ تو خدایی هستی که رحمتش پیشاپیش غضب او تلاش می‌کند.

معنای پیشی گرفتن رحمت خدا بر غضب او، این است که هندسه ساختار جهان بر نقشه رحمت خداست. البته معنای امامت مهر نسبت به قهر، و سبقت رحمت بر غضب، این نیست که مهر عاطفی و رحمت احساسی رهبری شئون جامعه را بر عهده بگیرد، بلکه مراد؛ امامتِ مهرِ عقلی و رهبری رحمت لُبّی است نه احساسی، به طوری که هر جا عقل برهانی یا نقل معتبر، به قهر فتوا داد همانجا مهر عقلی، زمام قهر را به دست می‌گیرد و قصاص را از باب حکم عقل اجرا
می‌کند.

خدای سبحان در قصاص، دست ولی دم را برای عفو و تخفیف باز گذاشته است و بعد از این عفو و تخفیف، نمی‌توان به قاتل و جانی تعدی کرد و اگر کسی پس از عفو، تصمیم به انتقام بگیرد و به قاتل تعدی کند، عذاب الیم در انتظار اوست. زیرا پس از عفو، حق ولی دم ساقط شده است.

[1] . صحیفه سجادیه، دعای 16، ص150.