حضرت زهرا3 در ادامه می‌فرماید: وَ الْوَفَاءَ بِالنَّذْرِ تَعْرِيضاً لِلْمَغْفِرَةِ،

یعنی: خدای متعال وفاء به نذر را زمینه‌ای برای مغفرت خود قرار داد.

نذر، عبارت از کار ثوابی است که شخص مکلف، بر عهده خود واجب می‌سازد. مانند اینکه در نذر مطلق، نذر کننده می‌گوید: برای خداست در ذمه من مثلا دو رکعت نماز مستحبی بخوانم و یا فلان عمل غیرضروری را ترک نمایم، و یا در نذر شروط بگوید: در عهده من است برای خدا اگر مثلا مریض شفا یافت فلان عبادت و یا فلان عمل غیرضروری را ترک نمایم.

وفاء و به جا آوردن نذر در قرآن مورد مدح قرار داده شده، چنانکه در سوره انسان می‌‌‌خوانیم ﴿يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطيراً﴾[1] «ایشان به نذر خود وفا می‌کنند و از روزی می‌ترسند که شر آن همه جا را فرا خواهد گرفت»...

اما اینکه فرمود؛ این عمل موجب درست شدن زمینه‌ی غفران الهی است فعلا دو جهت به نظر می‌رسد:

1ـ نذر از اقسام عهد و پیمانی است که شخص میان خود و خدا می‌بندد و استقامت در پیمان، علاوه بر مدح عقلی شرعا هم ممدوح است.

2ـ در تکالیف حتمی، دیگر وجوب آنها در تحت اختیار مکلف نیست، اما وجوب وفا به نذر، تکلیف حتمی است که شخص با اختیار خود بر ذمه خود می‌آورد.

[1] . سوره انسان، آیه 7 . بحار الانوار، ج 29، ص223.