دشمن انسان در رسیدن به این مقام عاملی است که موجب زوال روح بندگی شود؛ چون تنها عاملی که می‌‌تواند موجب رشد انسان شود و انسان را به قرب الهی برساند «روح بندگی» است. رفتن به سراغ این دشمن در فرهنگ اسلامی «شرک» نامیده می‌شود.

اطلاق شرک به این عمل لطیفه‌ای دارد و آن این است که فطرت انسان نمی‌‌تواند خدا را فراموش کند. وقتی انسان سراغ دیگری می‌‌رود در حقیقت برای خدا شریک درست می‌کند. به هر حال دشمن‌ترین دشمنان برای انسان، شرک است. از این رو تمام تلاش شیطان این است که انسان را از بندگی و یگانه پرستی دور و به شرک نزدیک کند.