در اینجا این سؤال پیش می‌آید که این چه تکلیفی است که لازمه تبلیغ نکردن آن به تنهایی این است که اصل دین و مجموع آن تبلیغ نشده باشد؟ و ممکن است کسی هم در پاسخ بگوید: این بدان جهت است که اصولا احکام دین همه به هم پیوسته و مربوطند و بین آنها کمال ارتباط و بستگی برقرار است، به طوری که اگر در یکی از آنها اخلال شود در همه اخلال شده است، مخصوصا اگر این اخلال، در تبلیغ آن فرض شود، برای اینکه ارتباط بین احکام در ناحیه تبلیغ شدیدتر و کامل‌تر از ناحیه عمل است، لیکن جواب آن سؤال این نیست، و این جواب با اینکه در جای خود حرف صحیحی است، لیکن با ظاهر جمله‌ای که در ذیل آیه مورد بحث است.
یعنی جمله: ﴿وَ اللَّـهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّـهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرينَ﴾ سازگار نیست، زیرا از این جمله استفاده می‌شود که مخالفین این حکم از مسلمان‌ها نبوده و مخالفتشان هم مخالفت علمی نبوده است، بلکه کسانی با این حکم مخالفت کرده و یا خواهند کرد که یا کافر باشند و یا از دین بیزاری جسته و مخالفتشان هم مخالفت اساسی است، کسانی که با تمام وسایل برای ابطال و بی اثر گذاردن این حکم خواهند کوشید، و لذا خداوند وعده می‌دهد که رسول خود را به زعم آنها یاری نموده و فعالیت‌های آنها را خنثی خواهد کرد، و در کارشان و به سوی هدفشان هدایت نخواهد نمود.[1]
بنا بر این جای تردید نیست که این حکم حکمی است که حائز کمال اهمیت است به حدی که جا دارد رسول اللَّه6 از مخالفت مردم با آن اندیشناک باشد و خداوند هم با وعده خود وی را دلگرم و مطمئن سازد، حکمی است که در اهمیت به درجه‌‌ای است که تبلیغ نشدنش تبلیغ نشدن همه احکام دین است، و اهمال در آن اهمال در همه آنها است، حکمی است که دین؛ با نبود آن جسدی است بدون روح که نه دوامی دارد و نه حس و حرکت و خاصیتی.
[1] . علاوه بر این، این مخالفت را نمی‌‌توان مخالفت عملی دانست، برای اینکه احکام اسلام همه در یک درجه از اهمیت نیستند، مثلا بعضی از واجبات دین از کمال مصلحت به مثابه عمود دین‌اند، و بعضی به این درجه نیستند، مانند دعا در وقت دیدن هلال، کما اینکه در محرمات هم این تفاوت دیده می‌شود، و همه در یک مرتبه از مفسده نیستند. مثلا یکی زنای محصنه است و یکی نگاه به نامحرم، و این هر دو حرام است لیکن آن کجا و این کجا، پس نمی‌‌توان گفت اگر کسی مثلا دعای در وقت دیدن ماه نو را نخواند (و لو همه عبادت‌های واجبه را انجام داده باشد) و یا به نامحرم نگاه کند (و لو از تمامی‌محرمات دیگر پرهیز کرده باشد) هیچ یک از احکام اسلام را امتثال نکرده. بنا بر این ترس رسول اللَّه را نمی‌‌توان توجیه کرد، زیرا مخالقت یک یک احکام چیزی نیست که رسول اللَّه6 از آن بترسد، و خداوند هم او را به نگهداری از شر آن مخالفت‌‌ها وعده دهد،
