بعضی از قبیله‌های عرب، مانند بنی‌اسد و بنی‌تمیم، دختران خود را زنده به گور می‌کردند، چنان که در قرآن است:
«اگر به یکی از آنها بشارت نوزاد دختر می‌دادند، چهره‌اش تیره می‌شد و خشم خود را فرومی‌برد و از شنیدن این خبر ننگ‌آور، از چشم‌های مردم پنهان می‌شد و سرگشته می‌شد که آیا قبول خواری نموده و دختر را نگهداری نماید و یا او را در خاک پنهان کند، واقعا چه داوری بدی است.»[1]
چرا داشتن دختر عار بود؟ چون دختر نمی‌تواند مرد جنگاوری باشد و از قبیله دفاع نماید و یا ممکن است در آینده در دست دشمنان قبیله اسیر شود، پس غیرت ایجاب می‌کرد که او را زنده به گور کنند!
و نیز کشتن اولاد از ترس فقر از عادت‌های عرب جاهلی بود که قرآن از آن به عنوان یکی از عادت‌های بس نکوهیده یاد می‌کند:
«از ترس فقر اولاد خود را نکشید، ما هستیم که شما و آنها را روزی می‌دهیم. به راستی کشتن آنها (طفل بی گناه) جنایت بس بزرگی است.»[2]
[1] . سوره نحل، آیه 58 و 59.
[2] . سوره اسراء، آیه 31.
