شايد تعبيرِ «أَمْ بِغَيْرِهِ تَحْكُمُونَ» اشاره به اين آيه شريف باشد که مي‌فرمايد: ﴿فَلا وَ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا في أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّمُوا تَسْليماً﴾[1] اين آيه، از آيات عجيب قرآن است. خداوند براي پيامبر قسم مي‌خورد و مي‌فرمايد: «قسم به پروردگار تو! هيچ حقيقتي غير از اين نيست که مسلمانان ايمان واقعي نخواهند داشت مگر اين‌که در اختلافاتشان به تو مراجعه کنند و تو را داور قرار دهند و هر چه تو گفتي از جان و دل بپذيرند، و حتي در دلشان هم احساس ناراحتي نکنند.»
بسيار نادر است که دادگاه عليه کسي حکمي صادر کند و وي ناراحت نشود و بگويد: «الحمدالله که حقّ معلوم شد!» قرآن بعد از قسم مي‌گويد: «تنها کساني ايمان دارند که در اختلافاتشان به تو مراجعه کنند و هر چه تو داوري کردي بپذيرند و در دلشان هم احساس ناراحتي نکنند.» ايمان واقعي اين است که آدم در مقابل خدا و پيغمبر تسليم محض شود ﴿وَ يُسَلِّمُوا تَسْليماً﴾.
امروز کساني که ولايت فقيه را اين‌گونه قبول داشته باشند بسيار نادرند. مدعي زياد است اما در عمل کم‌اند کساني که هر آنچه را که ولي فقيه مي‌گويد بپذيرند. وقتي ولي فقيه حکمي مي‌کند برخي افراد مي‌گويند: «برويم با ايشان صحبت کنيم بلکه نظرشان عوض شود!» اگر ولايت او را قبول داري او هر چه گفت بايد روي چشم بگذاري. ولايت‌فقيه يعني فقيه جاي پيغمبر و امام است و هر چه او حکم کرد بايد بگويم: «چشم!» و باور داشته باشم، که گويا امام معصوم اين دستور را داده است. از اين‌رو در حديث مي‌فرمايد: «فَإِذَا حَكَمَ بِحُكْمٍ وَ لَمْ يَقْبَلْهُ مِنْهُ فَإِنَّمَا بِحُكْمِ اللَّـهِ اسْتَخَفَّ وَ عَلَيْنَا رَدَّ وَ الرَّادُّ عَلَيْنَا كَافِرٌ رَادٌّ عَلَى اللَّـهِ وَ هُوَ عَلَى حَدٍّ مِنَ الشِّرْكِ بِاللَّـهِ»[2] البته حوزه ولايت مطلقه فقيه مسائل حکومتي است و مسائل شخصي جاي ولايت نيست. ﴿وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلامِ ديناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرينَ﴾؛ و هر کس ديني غير از اسلام را برگزيند از او قبول نمي‌شود.
ارتباط اين آيه با قسمت‌هاي قبل خطبه در اين است که اگر انسان مبناي کارش را غير از کلام خدا و پيغمبر قرار بدهد از راه ايمان خارج شده و حتما به کفر مي‌انجامد. شيطان گاهي با قيافه‌اي به ظاهر مؤمن سراغ انسان مي‌آيد. بايد حواسمان جمع باشد. بايد معيار حق و باطل را بشناسيم و فريب اين ظاهرسازي‌ها را نخوريم.
[1] . سوره نساء، آیه 65.
[2] . الکافي، ج1 ص67.
