مهم‌ترین موضوع، بیان مقام زمامداری علی7 بود که پیامبر تا توانست ‏بدان سفارش کرد و چه بسا همان سفارش‌ها فرصت‏ طلبان آن روز را به تلاش وا داشت که از این کار جلوگیری کنند. گاهی گفته می‌شود ای کاش پیامبر6 بیش از این، مردم را نسبت ‏به حق ‏اهل بیت: و علی7 آگاه می‏ساخت. ولی در همان حد نیز رسول خدا6 تحت فشار قرار داشت و معمولا هرگاه فضیلتی از علی7 بیان می‏فرمود برخی خرده می‏گرفتند که آیا این همه را از جانب خود می‏گویی یا فرمانی از جانب خداست؟!

این خرده ‏گیری ‏حاکی از آن است که از همان ایام، پذیرش زمامداری علی7 واعتراف به مقام معنوی و اجتماعی او برای برخی چندان هم آسان ‏نبوده است. مشکل‏‌ترین چاره‏ اندیشی‏های پیامبر6 برای جانشین ‏قرار دادن امام علی7 به روزگار پس از غدیر باز می‏گردد. از غدیر (18 ذیحجه) تا روز رحلت آن حضرت (28 صفر) هفتاد روز بیشتر‏ فاصله نبود. این زمان کوتاه برای آنان که در تدارک توطئه‏ها به ‏سر می‏بردند زمانی کافی بود تا عده‏ای را هم عقیده خویش سازند.

شاید بهترین کاری که پیامبر می‏توانست انجام دهد آن بود که ازاین مردم کسانی را که حضور آنان در مدینه پس از وفاتش برای ‏حکومت علی7 مشکل‏ ساز بود، از شهر دور سازد. این کار توفیق‏ علی7 را برای عهده ‏داری خلافت افزون‏ تر می‏ساخت و به علاوه با دورشدن مخالفان، به موجب بی‏ اطلاعی آنان از اوضاع مدینه، راه‏ اندازی‏ هر توطئه و نقشه دیگر را نا ممکن می‌نمود. اما چه باید کرد که پس از فرمان پیامبر6 بر گسیل لشکر به سوی شام، منافقان به نقشه حضرت پی بردند و بر سرپیچی از این فرمان ‏پای ‏فشاری کردند.