ای بهشت قرب احمد فاطمه3

لیله القدر محمد6 فاطمه3

ای خدا مشتاق یا رب یا ربت

ای سلام انبیا بر زینبت

عالم خاکی محیط غربتت

آفرینش گشته گم در تربتت

کاروان دل روان در کوی تو

قبله جان محمد6 روی تو

عصمت حق کوثر پیغمبری

بلکه زهرای محمد6 پروری

مشعل شب‌های احیای علی

نقش لبخندت مسیحای علی

خانه کوچک پناه عالمت

عمر خلقت یک دم از عمر کمت

عمر تو بالاتر از ارض و سماست

هیجده سالت اگر خوانم خطاست

گرچه در این گردش لیل و نهار

زیستی با خاکیان هیجده بهار

اولین نور آخرین روشنگری

هم ازل را هم ابد را مادری

خلق عالم سائل و روزی خورت

لیف خرما وصله‌‌های چادرت

ای سه شب بی قوت و از قوت تو سیر

هم یتیم وهم فقیر و هم اسیر

وحی بی ایثار تو کامل نشد

هل اتی بی نان تو نازل نشد

آن که خاک مقدمش جان همه

گفت جان من فدای فاطمه3

ای که در تصویر انسان زیستی

کیستی تو کیستی تو کیستی

فوق هر تعریف و هر تفسیر هم

پاک‌تر از آیه تطهیر هم

ای سجود آورده بر پای تو سر

ای خدا هم از نمازت مفتخر

مرتضی را محو صحبت کرده ای

غرق در دریای حیرت کرده‌ای

مدح تو کی با سخن کامل شود

وحی باید بر قلم نازل شود

آفرینش مانده حیرانت بسی

به که نشناسد مقامت را کسی

بیم دارم هر که بشناسد تو را

در مقام بندگی خواند خدا

ای دوعالم قبضه‌ای در مشت تو

وی زمام خلق د رانگشت تو

انبیا را رهبری کن فاطمه3

اولیا را مادری کن فاطمه3

خاک را فیض تو آدم می‌کند

فضه ات اعجاز مریم می‌کند

بر در بیتت مقام قنبری

نیست کم از رتبه پیغمبری

آسمانی‌ها مسلمان تواند

بنده مقداد و سلمان تواند

آنچه هست و نیست فیض عام توست

خوش‌ترین ذکر امامان نام توست

از نبی تا حضرت مهدی همه

ذکرشان یا فاطمه یا فاطمه

خلق عالم بر درت استاده اند

انبیا در محضرت استاده اند

سائل بیت گلینت عالمی

بسته نبود باب احسانت دمی

ای گدا با کوه غم خرسند تو

حل صد مشکل ز گردن بند تو

ای مهار ناقه ات زلف عفاف

پیرهن بخشنده در شام زفاف

عفو را نازم که گردد بسترت

قاتلت هم نیست نومید از درت

سینه تو جنت پیغمبر است

دامنت تا صبح محشر کوثر است

عیسی از لطف تو صاحب دم شده

آدم از خاک رهت آدم شده

اخترانت جمله ماه عالمند

دخترانت خوبتر از مریمند

دست بوس قنبرت فرزانگی

خاک پای فضه ات مردانگی

از شب میلاد تا آخر نفس

مصطفی یک دست را بوسید و بس

آن هم ای دست خدا دست تو بود

ای بر آن لب‌ها و دست تو درود

زهره وام النجوم الظاهره

راضیه مرضیه زهرا طاهره

خاک، مشتاق سجود فضه ات

کل قرآن در وجود فضه ات

تا ابد بادا سلام از داورت

بر تو و دامان زینب پرورت

مرغ جان را آشیان در بام تو

نقش قلب آفرینش نام تو

ای خدا را کلک قدرت در کفت

نام ما را ثبت کن در مصحفت

عقل کل از کل هستی شد جدا

تا چهل شب کرد خلوت با خدا

این چهل شب در سرش شور تو بود

بهر استقبال از نور تو بود

چون تو ذات کبریا گوهر نداشت

از محمد6 دوستی بهتر نداشت

بهترین گوهر ز گوهر آفرین

هدیه شد بر شخص ختم المرسلین

دید قدر این گهر را در زمین

کس نداند جز امیرالمومنین

جز علی کفوی بر این گوهر ندید

مشتری زین مشتری بهتر ندید

تو، رسول الله، شویت بوالحسن

هر سه یک جانید با هم در سه تن

پس تویی ای عرش حق را قائمه

هم محمد6 هم علی7 هم فاطمه3

گر علی عالی اعلا نبود

بر تو چون ذات خدا همتا نبود

ای امیر المومنین حیران تو

کیست تا گوید سخن در شان تو

مسجدالاقصای دل پروانه‌ات

کعبه مشتاق طواف خانه‌ات

در طواف خانه‌ات افلاکیان

گوی سبقت برده‌اند از خاکیان

خانه‌ای دیوار و سقف آن ز گل

خشت خشتش از محمد6 برده دل

خاک آن با خون دل آمیخته

در حیاتش یک جهان جان ریخته

خانه نی رشک گلستان خلیل

آب بارانش سرشک جبرئیل

آستان آن صفا بخش صفا

حجره‌اش معراج روح مصطفی

آسمان آورده بر بامش پناه

سرزده در آن دو خورشید و دو ماه

مطبخش را روفتند از زلف حور

وز تنورش می‌‌رود بر عرش، نور

اختران شمع دل افروز شبش

کوثر و ساقی کوثر صاحبش

عالمی پروانه و این خانه شمع

آفرینش گرد آن گردیده جمع

دل در این کاشانه تسکین یافته

هل اتی زین خانه آزین یافته

برتر از افلاکیانی فاطمه3

از چه بین خاکیانی فاطمه3

آسمانی‌ها تو را نشناختند

چون زمین را زادگاهت ساختند

از چه رو ای برتر از افلاکیان

سایه افکندی بفرق خاکیان

خانه گل جایگاه حور نیست

تیرگی را نسبتی با نور نیست

ما زتو اما تو از ما نیستی

کیستی تو کیستی تو کیستی

در تو تشریف خدائی یافتم

اقتدار کبریائی یافتم

هوش و عقل و بینشم رفته ز دست

بیم از آن دارم شوم زهرا پرست

چون ببیند چشم احساسم تو را

با کدامین عقل بشناسم تو را

بشکن از مرغ عروجم بال و پر

تا نگیرم اوج از این بیشتر

باید این جا لال و کور و کر شوم

ورنه یا دیوانه یا کافر شوم

گرچه عمری در پناهت زیستیم

آن که بشناسد تورا ما نیستیم

با وجود آن همه نعمت، سپاس

ناشناسی ناشناسی ناشناس

باید این جا لب فرو بست از بیان

روز محشر قدر تو گردد عیان

شمع جمع اهل محشر چهر توست

مهر هر پرونده مُهر مِهر توست

جز تولای تو دست آویز نیست

بی تو رستاخیز، رستاخیز نیست

دستگیر خلق در محشر توئی

منجی و بخشنده و داور توئی

نار زندانی شود در بند تو

خشم گردد مهر با لبخند تو

شعله‌‌های خشم، باغ گل شوند

رعدها آوازه بلبل شوند

حق به محشر محور جودت کند

آن قدر بخشد که خشنودت کند

محشر از فیض تو گلباران شود

عفو، مشتاق گنه کاران شود

صحنه محشر همه پابست توست

اختیار نار و جنت دست توست

مهر تو روز قیامت هست ماست

ریشه‌های چادرت در دست ماست

روز محشر کار ما با فاطمه است

نقش پیشانی ما یا فاطمه است

بی کسیم و جز تو ما را نیست کس

روز و انفسا تو را داریم و بس

ای ره جنت ز باب رحمتت

نامه‌ها را شسته آب رحمتت

زشتی افعال ما را خاک کن

نامه اعمال ما را پاک کن

از کرامت بر جبین ما همه

ثبت کن هذا محب فاطمه

محشر و بازار آن بازار توست

نام کل خلق در طومار توست

ای محمد6 زنده از لبخند تو

ای فدای یازده فرزند تو

تو قیامت را قیامت می‌‌کنی

بر امامان هم امامت می‌‌کنی

هر چه گوئی ذات بی چون آن کند

گر تو خواهی نار را رضوان کند

این عجب نبود به یک یا فاطمه3

حق دهد بر کار محشر خاتمه

بیم دارم با چنان لطف عظیم

قاتلت را هم رهانی از جحیم

بین خلق و نار حائل می‌‌شوی

با حسین خود مقابل می‌‌شوی

او کند با پیکر بی سر قیام

گوید از هر زخم تن مادر سلام

آن سلام و پاسخش بشنیدنی است

آن گلوی پاره پاره دیدنی است

باز در محشر تو محشر می‌‌کنی

گریه بر آن جسم بی سر می‌‌کنی

محشر از اشک تو طوفان می‌شود

چشم‌ها یکباره گریان می‌شود

ناگهان آید یم رحمت به جوش

اشک‌ها سازد جهنم را خموش

این ندا خیزد ز حلقوم همه

اشفعی لی اشفعی لی فاطمه

ای خلایق از ازل مهمان تو

باغ جنت عاشق سلمان تو

فضه ات را پای بر چشم ملک

قنبرت را جاه برتر از فلک

جان حیدر در لب خندان تو

هفت آبا خاک فرزندان تو

ای که از سر تا قدم پیغمبری

بلکه هم پیغمبری هم حیدری

ای محمد6 از تو دختر سر فراز

ای نماز آورده بر خاکت نماز

حمد و تکبیر و دعا دلداده ات

سجده برده سجده بر سجاده ات

در نمازت رخ، ز شرم حی فرد

گه سفید و گاه سرخ و گاه زرد

صبح می‌شد مهر رخسارت سفید

ظهر از آن نور، سرخی می‌‌دمید

شامگاهان بس که میرفتی ز حال

زرد می‌‌گردید نور آن جمال

حیف از آن صورت که آخر شد کبود

برگ گل را طاقت سیلی نبود

تو به اهل آسمان شمع رهی

زهره ای منصوره ای وجه اللهی

زهره و رخساره نیلی کجا

صورت حوریه و سیلی کجا

مسلمین، روی کلامم با شماست

نسل آینده، پیامم با شماست

این سخن فرموده پیغمبر است

منکر آن هر که باشد کافر است

گفت زهرا خلق من خوی من است

روح مابین دو پهلوی من است

مکتب من زنده از این دختر است

نسل من پاینده از این دختر است

جاودان ماند از او آثار من

بلکه آزارش بود آزار من

ضبط کن ای چرخ فریاد مرا

بشنوید آیندگان داد مرا

ناسپاسان، دخت احمد را زدند

فاش می‌‌گویم محمد6 را زدند

آنچه بیداد خزان با یاس کرد

درد آن را باغبان احساس کرد

در پی حفظ حریم خویشتن

مرد باید پشت درآید نه زن

هیچ دانی دختر خیرالبشر

از چه جای حیدر آمد پشت در

دید مولایش علی تنها شده

خانه‌اش محصور دشمن‌ها شده

بر دفاع شوهرش فردی ندید

بین آن نامردها مردی ندید

گفت باید پیش امواج خطر

یار بهر یار خود گردد سپر

من که تنها دختر پیغمبرم

پشت این در پیشمرگ حیدرم

فاطمه تنها طرفدار علیست

در هجوم دشمنان یار علیست

آن که باشد مرد این سنگر منم

اولین قربانی حیدر منم

چشم پوشیدم ز جان خویشتن

ای مغیره هر چه میخواهی بزن

این در کاشانه، این پهلوی من

این غلاف تیغ این بازوی من

من به جان زخم علی را می‌‌خرم

گو چهل نامرد ریزد برسرم

گر برآید شعله از کاشانه ام

یا که گردد قتلگاهم خانه ام

گر شود پرپر ز جور قاتلم

غنچه نشکفته در باغ دلم

گر رود از ضرب سیلی هوش من

گوشواره بشکند بر گوش من

گر شوم با کوه آتش روبرو

یا رود مسمار در قلبم فرو

گر رسد در پشت در جان بر لبم

افتم از پا پیش چشم زینبم

گر شوم در لحظه سقط جنین

از جفای دشمنان نقش زمین

باز می‌‌گویم به آوای جلی

یا علی7 و یا علی7 و یا علی7

کافران دست خدا را بسته‌اید؟

بازوی مشکل گشا را بسته‌اید؟

راستی تسلیم اهریمن شدید ؟

راستی با شیر حق دشمن شدید؟

هر چه هتک حرمت از حیدر کنید

هر چه بر او ظلم افزون تر کنید

هر چه زان مظلوم گردانید رو

هر چه ماند استخوانش در گلو

گر برد شب‌ها به نخلستان پناه

ور بگوید راز خود هر شب به چاه

گر بریدش سوی مسجد با طناب

ورسلام او بماند بی جواب

من امیر المومنین می‌‌دانمش

پیشوای مسلمین می‌‌دانمش

هر چه آید پیش، زهرا با علیست

اول و آخر کلامش یا علیست

فاطمه3 ما را هدایت می‌کند

رهبری سوی ولایت می‌کند

فاطمه3 دید از عدو آزارها

کشته شد در راه حیدر بارها

روز تنهائی به حیدر داد دست

تا غلاف تیغ دستش را شکست

دید دشمن فاطمه3 جان علیست

بلکه با جانش نگهبان علیست

گفت باید جان حیدر را گرفت

از علی7 دخت پیمبر6 را گرفت

دید جان مرتضی پشت در است

از امام خویش هم تنها تر است

پای تا سر بغض و خشم و کینه بود

کینه‌‌هایش کینه دیرینه بود

بغض حیدر شعله ور در سینه داشت

سنگ بود و جنگ با آئینه داشت

سنگ و آئینه نمی‌‌دانم چه شد ؟

آهن و سینه نمی‌‌دانم چه شد ؟

آن قدر گویم که در بیت خدا

قل هو الله گشت از قرآن جدا

بر گلستان ولایت تاختند

غنچه را با لاله پرپر ساختند

لاله زیر خار و خس افتاده بود

باغبان هم از نفس افتاده بود

ظلم و طغیان تا قیامت زاده شد

این چنین اجر رسالت داده شد

آن علی را لاله نیلوفری

از جفای خارها شد بستری

گشت در باغ ولایت برگ برگ

بود در فصل بهارش شوق مرگ

گاه رفت از تاب و گه در تاب شد

لحظه لحظه قطره قطره آب شد

گرچه آتش داشت آهش سرد بود

ناله بود و سوز بود و درد بود

درد حیدر در وجود خسته اش

یک جهان غم در دل بشکسته اش

درد تنهائی حیدر قاتلش

یا علی ذکر طپش‌‌های دلش

آفتابی بر فراز بام بود

دست و پا می‌‌زد ولی آرام بود

گاه چشمش بسته بودی گاه باز

گاه خامش گاه در راز و نیاز

نیم روزی دیده از هم باز کرد

راز دل را با علی ابراز کرد

کرد با سختی به مولایش نظر

گفت محبوبم حلالم کن دگر

سوخت سر تا پا علی از این سخن

خواست تا جانش برون آید ز تن

ناله زد کی یاور بی یاورم

همدم و همسنگر بی سنگرم

ای نفس‌هایت صدای روح من

ای به امواج بلا‌ها نوح من

هستی من جان من جانان من

این قدر بازی مکن با جان من

ای چراغ من مگو از خامشی

ورنه پیش از خود علی را می‌‌کشی

ای علی را سرو باغ آرزو

هر چه می‌‌گوئی، «حلالم کن» مگو

بی تو عالم سر به سر غمخانه باد

خانه بی فاطمه ویرانه باد

نه دلم را از فراغت چاک کن

نه به دست خویش اشکم پاک کن

باز زهرا چشم خود را باز کرد

راز دیگر با علی ابراز کرد

کای پسر عم هر چه گویم گوش کن

آتشم را در درون خاموش کن

یا علی امروز چون گردید شام

عمر زهرای تو می‌‌گردد تمام

من که بستم چشم، دست از من بشوی

شب تنم از زیر پیراهن بشوی

شب مرا تشییع کن تا آن دو تن

یک قدم نایند بر تشییع من

گر به تشییع من آید قاتلم

داغ محسن تازه گردد در دلم

گر نماز آرد به جسم پاک من

قاتل سنگین دل و سفاک من

ناله از هر بند بندم سر کنم

شکوه از تو پیش پیغمبر کنم

تا نشان ماند به جا از غربتم

بی نشان باید بماند تربتم

چون به دست خویش با رنج و تعب

پیکرم را دفن کردی نیمه شب

در کنار قبر پنهانم بمان

تا صدایت بشنوم قرآن بخوان

گرچه رفت از دست، یار و یاورت

فاطمه، تنهاترین همسنگرت

غم مخور داری یگانه یاوری

تربیت کردم برایت دختری

او تو را مردانه یاری می‌کند

مثل زهرا خانه داری می‌کند

شب که خاموشی و جانت بر لب است

چاه غم‌های تو قلب زینب است

ای مدینه ای همه سوز و گداز

ای شب تاریک، صحرای حجاز

ای بیابان سکوت و اشک و خون

ای سپهر خیره چشم نیلگون

این سکوت این گریه پیوسته چیست؟

این صدای ناله آهسته چیست ؟

خشت خشت خانه‌ای را زمزمه است

ناله یا فاطمه یا فاطمه است

خانه‌ای دربسته، نه، در نیم باز

اهل آن چون شمع در سوز وگداز

دو کبوتر برده سر در بال هم

هر دو گریانند بر احوال هم

کرده بر تن چار ساله بلبلی

رخت ماتم درغم خونین گلی

در کنار خانه چندین پیرمرد

پای تا سر سوز و اشک و آه و درد

باغبانی با دو دست خویشتن

کرده خونین لاله خود را کفن

ساعت سخت فراق آغاز شد

مخفی و آهسته درها باز شد

شد برون آرام با رنج و ملال

هفت مرد و چار طفل خردسال

چار تن دارند تابوتی به دوش

دیده گریان سینه سوزان لب خموش

در دل تابوت جان حیدر است

هستی و تاب و توان حیدر است

گوئی آنشب مخفی از چشم همه

هم علی تشییع شد هم فاطمه3

شهر پیغمبر محیط غم شده

زانوی سردار خیبر خم شده

آسمان بر اشک او مبهوت بود

جان شیرینش در آن تابوت بود

او پی تابوت زهرا می‌‌دوید

نه، بگو تابوت، او را می‌‌کشید

کم کم از دستش زمام صبر رفت

با دو زانو تا کنار قبر رفت

زانویش لرزید اما پا فشرد

دست‌ها را جانب تابوت برد

خواست گیرد آن بدن را روی دست

زانویش لرزید باز از پا نشست

کرد چشمی جانب تابوت باز

گشت با جانان خود گرم نیاز

کای وجودت عرش حق را قائمه

یاریم کن یاریم کن فاطمه

یاریم کن کز زمین بردارمت

با دو دست خود به گِل بسپارمت

وای بر من مرده‌ام یا زنده‌ام

قبر تو یا قبر خود را کنده‌ام

آسمان، اشک علی را پاک کن

جای محبوبم مرا در خاک کن

این چراغ چشم خون بار من است

این همان تنهاترین یار من است

صبر کردم تا شکست آئینه ام

ای نفس با جان برآ از سینه‌ام

یا محمد6 دختر خود را بگیر

لاله نیلوفر خو را بگیر

در دل شب پر شکسته بلبلی

برده بهر باغبان خونین گلی

گل مگو پامال گشته لاله‌ای

برگ برگش را صدای ناله‌ای

خاک، گل می‌شد ز اشک جاری اش

تا کند دستی ز رحمت یاری‌اش

ناگهان از آن بهشت بی نشان

گشت بیرون دست‌‌های باغبان

کای شکسته بال و پر بلبل بیا

وی به قلبت مانده داغ گل بیا

باغبانم، هست و بودم را بده

یا علی یاس کبودم را بده

از چه یاسم این چنین پرپر شده

لاله من باغ نیلوفر شده

ای بیابان گل ز اشک جاری ات

آفرین بر این امانت داری‌ات

باغبان تا یاس پرپر راگرفت

اشک خجلت چشم حیدر را گرفت

یا محمد6 از رخت شرمنده‌ام

فاطمه جان داده و من زنده‌ام

شاخه یاست اگر بشکسته بود

دست‌‌های باغبانت بسته بود

یا محمد6 دخترت در خاک خفت

دردهای خویش را با من نگفت

اینکه بگرفتیش هم جان من است

بلکه هم جان تو هم جان من است

قلزم خون کاسه صبر علیست

خانه بی فاطمه قبر علیست

غصه‌ها را در دل صد چاک ریخت

بر تن محبوبه خود خاک ریخت

حبس شد در سینه تنگش نفس

بود چون مرغ اسیری در قفس

رفته بود از دست نخل و حاصلش

خاک را گل کرد با خون دلش

سینه‌اش می‌‌سوخت از سوز سه داغ

کرد روشن از شرار دل چراغ

لب فروبست و به یارش برد رشک

ریخت اشک و ریخت اشک و ریخت اشک

زمزم از دریای چشمش سر گرفت

مثل کعبه قبر را در برگرفت

ناله زد کای با وفا یار علی

ای چراغ چشم بیدار علی

همسرم دستی برون از خاک کن

اشک از رخسار حیدر پاک کن

ای ترابت گل ز اشک بوتراب

وی دعای شامگاهت مستجاب

بار دیگر یک دعا کن از درون

جان حیدر با نفس آید برون

اشک من در دیده بی لبخند تو است

تکیه گاهم شانه فرزند تو است

ای سلام من به جسم و روح تو

جان فدای پیکر مجروح تو

ای شکسته پیش من آئینه ات

وی مدال دوستی بر سینه‌ات

آن قدر بر بغض من دامن زدند

تا تو را در پیش چشم من زدند

کاش آنجا دست من بشکسته بود

کاش چشمم جای دستم بسته بود

خار غم زد، بر وجودم نیشتر

هر چه گفتم عقده ام شد بیشتر

به که لب بر بندم و زاری کنم

بر تو پنهانی عزا داری کنم

شعر (میثم) آتش جان من است

شعله‌‌های قلب سوزان من است[1]