حضرت زهرا3 در ادامه خطبه پس از آنکه فعالیت‌های حضرت علی7 را در حوادث سخت برشمرد می‌فرماید:
«وَ أَنْتُمْ فِي رَفَاهِيَّةٍ مِنَ الْعَيْشِ»
«و در همان حال شما در رفاهِ عیش و خوشگذرانی بودید».
یعنی؛ شمایی که تا قبل از اسلام در بدبختی و ضعف اجتماعی و مادی و معنوی بودید و تو سری خور شده بودید و هر کس به شما طمع داشت، با تلاش‌های پدرم و کوشش‌های حضرت علی7 به امنیت و احترام و رفاه و عزّت رسیدید و به عیش و نوش افتادید و برای دفاع از همان اسلام که به شما عزّت داد خود را به زحمت نینداختید. به اصطلاح اهل فن، علّت ایجاد این عزّت برای شما، پدر من و شوهر من بودند، پس علّت بقا و تداوم این عزّت هم حفظ همان مسیر و همان راه، یعنی امامت علی7 است پس چگونه شما آن را رعایت نکردید. خود شما هم که به دلیل غرق شدن در رفاه و عیش نمی‌‌توانید این راه را حفظ کنید.
«وَادِعُونَ فَاكِهُونَ آمِنُونَ»
«و شما ساکت و آرام در امنیت بودید».
در اینجا به نظر می‌‌رسد که حضرت غیر از بیان وضع آن مردم به یک مسئلۀ کلّی هم اشاره میکند و آن این است که یک انسان دیندار و متدین، باید درد دین داشته باشد و هنگامی که حادثه‌ای برای دین روی می‌دهد نباید بی تفاوت بماند و صرفاً به زندگی آرام خودش بچسبد. چرا که عزّت و احترام مؤمن در سایۀ دین محقّق شده و نباید زمانی که به جایی از نظر زندگی معمولی رسید دیگر فقط به فکر حفظ خود و خانوادۀ خودش باشد.
حضرت زهرا3 پس از این که بیان کرد: زمانی که حضرت علی7 در کوران حوادث و خطرات بود، شما در امنیت و رفاه بودید و پس از اشاره به این که همسر ایشان در فکر راحت و آسایش نبود و به فکر دفاع از حق بود و شما بر عکس در سایۀ اسلام به خوشگذرانی مشغول شدید، به بیان وضع گروه‌های مختلف از همین مردم می‌پردازد.
حضرت3 مردم را به سه گروه تقسیم میکند:
گروه اول: منتظرین شکست اسلام
«تَتَرَبَّصُونَ بِنَا الدَّوَائِرَ»
«منتظر رسیدن بلاها بر ما بودید».
دستۀ اوّل؛ از شما کسانی بودند که در واقع منافق بودند و در ظاهر را رعایت می‌کردند، امّا انتظار می‌‌کشیدند که برای ما اهل بیت حادثه‌ای رخ دهد و شکست بخوریم و آنها از لاک‌هایشان بیرون بیایند.
