اولین سخنی كه در باب امامت می‌گویند، تعریفی است كه از امامت می‌كنند. در این تعریف اختلافی نیست. می‌گویند: «الامامة ریاسة عامّة فِي أُمُورِ الدِّينِ وَ الدُّنْيَا» [امامت] ریاستی است عمومی، هم در امور دینی و هم در امور دنیایی. خواجه تعبیری كلامی دارد، می‌گوید: «الامام لطف». مقصود این است كه امامت هم نظیر نبوت از مسائلی است كه از حدّ بشری بیرون است و به همین جهت [انتخاب امام] از حد استطاعت بشری بیرون است و بنابراین آن طرفی(ماورایی) است، از آن طرف باید بیاید، مثل نبوت است، كه از طریق وحی و تعیین الهی باید بیاید. با این تفاوت كه نبوت مستقیما از ناحیه‌ی خداست، ارتباط پیغمبر است با خدا، و امامت تعیینی است از ناحیه‌ی پیغمبر، از ناحیه‌ی خدا.