زمخشری در سوره «دَهر» در ذیل آیه ﴿وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيراً﴾ می‌‌‌گوید: «بصبرهم علی الایثار» و سپس داستان روزه گرفتن فاطمه و علی و فضّه را به تفصیل نقل می‌کند و متذکّر می‌شود که پس از سه روز، جبرئیل سوره «هل اتی» را آورد و گفت: «خذها يَا مُحَمَّدُ هَنَّأَكَ اللَّـهُ فِي أَهْلِ بَيْتِكَ فَأَقْرَأَهُ السُّورَة».

آلوسی در تفسیر روح المعانی می‌گوید: از لطایفی که دلالت می‌کند بر اینکه این سوره در مورد فاطمه و همسر و اولادش نازل شده، این است که خدای سبحان در این سوره، نامی از حورالعین نبرده و به «ولدانٌ مخلّدون» تصریح کرده است و این، به خاطر رعایت حُرمت بتول و نور چشم رسول6 یعنی فاطمه زهرا3 است.[1]

[1] . روح المعانی، ج 29، ص 158.